Adóitase dicir que a experiencia, sensatez e sentido común forman parte da bagaxe das persoas cunha certa idade. Outros, en cabio, pensan que para algúns a vellez é a escusa perfecta para dicir o que lle vinga en gana. De todo hai na viña non do señor -que non teñen culpa- senón na do mundo, que cada día está máis tolo de atar.

“Cando se fan bobadas, esas polo menor deben dar resultado”, dicía moi convencido Napoleón, que diso sabía bastante. O mesmo debe pensar -pensa?- o Síndic de Greuges, Rafael Ribó, cando estes días -nun alarde máis de protagonismo unipersoal e co fin de agradar aos políticos que o sustentan- dixo que a culpa das listas de espera na maltreita sanidade catalá téñena os enfermos do reto de España, que fan uso dela. Soltouno para alegría do Goberno de Torra, que xa ten quen xustifique o inxustificable.

Hai que lembrarlle ao Síndic que os desprazados do resto de España que fan uso da sanidade catalá representan un 1% do total. Por que veñen a Catalunya? Por algo tan sinxelo como que hai centros de referencia no sistema de saúde español, que son Madrid e Barcelona. Por iso veñen e utilizan eses servizos. Por certo, ao centro de referencia de Madrid acoden máis que a Catalunya e, con todo, a lista de espera alí é menor. E segundo: que para cubrir os gastos dos desprazados existe o Fondo de Garantía Asistencial. É certo que este fondo tivo os seus máis e os seus menos económicos, ao que hai que poñer remedio.

O presidente en funcións manifestaba o pasado ano que o Fondo de Garantía aumentaría a súa achega en 100 millóns, pero cos avatares políticos mantivéronse na mesma cantidade que había, é dicir, 3,7 millóns de euros. Volverá poñelo na lista de prioridades se finalmente é investido?

Rafael Ribó, o sobrevivente por excelencia da política -pola vía do cambio ideolóxico que máis beneficios persoais repórtanlle- volveuna a lear. Non é nada novo nesta “figura” que por onde pasou deixou pegada.

Foi liquidador do histórico e querido PSUC, que tanto doeu aos militantes históricos, para dar paso a ICV. Fíxoo e quedou mirando ao Parque da Cidadela, o seu seguinte destino. A súa actuación alí non tivo mellor éxito. quedou máis tirado que unha bayeta vella. Os seus antigos compañeiros non lle perdoaron as súas fazañas.

Ribó, que sempre ten a capacidade de “reinventarse”, gardándose a súa altivez e o seu orgullo de clase, iniciou a súa particular peregrinación polos despachos duns cuantos políticos de ideoloxía diferente á súa -ten ideoloxía?- sen gran éxito. Ao final, determinada persoa do PSC -a casa de acollida dos exsuqueros- propuxérono para Síndic de Greuges.

A ambición do Síndic non teñen límites e o seu percorrido pode ser máis longo que o percorrido do Transiberiano. Así que, vendo o ben que se vivía no seu novo cargo, con máis viaxes na súa axenda que o presidente do Goberno -ata foi convidado a un partido da Champions, Barcelona-Juventus, pagado por un dos empresarios do 3%- non estaba disposto a renunciar ao seu cargo. Por iso, pasou de comunista burgués, a pseudoindependentista e no medio coqueteó cos socialistas. Toda unha lección de honestidade política e defensa dos valores persoais.

Na súa traxectoria como defensor dos seus intereses deixou claro que as ideoloxías morreron. Que el, como outros dirixentes, só representa a unha parte da cidadanía. Esa de a que pode sacar beneficio.

Coa súa idade e a súa traxectoria de luces e sombras, que maneira máis triste de terminar a súa carreira política. O mellor que podería facer é marcharse xa á súa casa e pasar páxina do seu partidismo nunha institución que xerou demasiadas dúbidas. Dicía Mafalda que “ninguén pode amasar unha fortuna sen facer fariña aos demais”. Pois iso.