Nas vodas hai a tradición, non escrita, pero aplicada que o noivo debe chegar antes que a noiva e entrar á igrexa ou ao lugar da cerimonia co pé esquerdo. A espera non debe ser inferior a 20 minutos. Nese tempo poden ocorrer dúas cousas: que o noivo se poña dos nervios, ou que a noiva salga correndo ao pensar na que se lle vén encima.

Pinochos

Tampouco hai que esquecer o vello refrán que di “en martes, nin cases nin embarques”, porque segundo a mitoloxía Romana, Marte é o deus da guerra, polo que se cre que este día da semana pode carrexar desgrazas ou catástrofes.

O posible pacto do PSOE con ERC para posibilitar a investidura de Pedro Sánchez, vén ser como unha voda tradicional: o aspirante para seguir gobernando é Pedro Sánchez, a noiva ERC e o cura que oficia e bendí a ligazón é Pablo Iglesias. Despois están os padriños, testemuñas e acompañantes.

Todo o mundo está na igrexa, pero a noiva faise de rogar, é o seu gran día e está disposta a gozalo da mellor maneira posible. Iso é o que están a facer os republicanos, apurar ata o último minuto para sacarlle máis partido ao compromiso. O que ocorre é que o noivo, nesa espera ten tempo de pensarse na que se vai a meter e igual dálle por ir comprar tabaco. Xa se sabe o que ocorre con iso de ir comprar tabaco.

ERC debe exporse que tal como está o patio político podería aplicarse o refrán popular que di “Máis vale unha mala voda, que un bo enterro”.

ERC debe considerar que tal como está o patio político podería aplicarse o refrán popular que di “Máis vale unha mala voda, que un bo enterro”. Hai demasiados sectores en contra do posible goberno PSOE& Unidas Podemos co apoio dos independentistas, non lles gustan os socios elixidos. Así que canto máis pretendan “cobrar” polo seu apoio, peor o poden vender Pedro Sánchez e os dirixentes socialistas algúns dos cales, en privado, están que rabean, pero calan. Porque ao final vanlle a dar a razón a John William Cooke quen afirmaba que “os pactos políticos entre fraccións adversas son sempre de mala fe, aínda que sexan convenientes”.

As présas sempre son malas conselleiras, está claro, pero as esperas longas só xeran incertezas e malestar. Quérese chegar á investidura antes das doce badaladas, din que é a mellor maneira de empezar o cambio de dixito. Outros en cambio, afirman que é para que a máis dun lle atraganten as uvas. Con tantas peticións dos padriños da voda, o único que se está percibindo é que isto non as vodas de Caná, nin Pedro Sánchez é Xesucristo que pode multiplicar os pans e os peixes.

O mercadeo é o que os cidadáns/nas están a ver con cara de incredulidade polo espectáculo dos políticos que pensan máis nos seus intereses partidistas que nos da cidadanía. Ao final, ou quizais ao principio vai ter razón Gustave Lle Bon, médico e sociólogo francés, autor de Psicoloxía das masas que argumentaba “un dos hábitos máis perigosos dos homes políticos mediocres é prometer o que saben que non poden cumprir”.