O Califa e o seu Visir

Escribiamos onte que nós pensabamos que o mellor para este país, que xa non parece un Estado, senón un reino de taifas, era que o centro esquerda gañador das recentes eleccións e o centro dereita que se quedou a un treito de gañalas puxésense a negociar e lograsen, como sucede nas grandes nacións europeas, un acordo de gobernabilidade e ofrecésennos un pacto á alemá que pechase vellas feridas e que nos permitise unha folla de roteiro de estabilidade nai indiscutible dunha esperanzadora bonanza económica. A idea non callou nin no PSOE nin no PP, e as consecuencias pronto as veremos reflectidas no día a día, que de momento ten mala pinta, moi mala pinta para ser sinceros.

Agora mesmo xa estamos na fase de diálogo entre unha das partes, a chamada progresista que, máis se parece a unha gaiola de grilos, que a un lugar de encontro no que todos estean dispostos a compartir esforzos en aras dun futuro mellor. O ideólogo deste novo tempo chámase Pedro Sánchez e o seu profeta se apellida Iglesias, ambos co mesmo fin, quedar co poder, e tamén ambos os-dous cunha metodoloxía insuperable: A falta de escrúpulos.

Se a ese perigoso tándem sumámoslle a irrenunciable posición dos independentistas, xa non só cataláns, senón tamén españois de distintas rexións, nacións ou nacionalidades, todos teñen distinta denominación pero idénticos intereses, temos diante o que cinematograficamente se veu en chamar “a tormenta perfecta” se xa sabemos todos como comezou, pero que ninguén, nin sequera os propios protagonistas saben /sabemos como vai acabar e se o seu fin vai beneficiarnos ou a destruír definitivamente a nosa convivencia e historia común.

E mentres iso chega, o que se xa temos é a sensación de que a vitoria electoral do 10 N os que realmente a conseguiron son os podemitas do matrimonio Iglesias-Montero e os seus paniaguados, que a partir de xa terán traballo seguro e uns ingresos familiares acordes cunha clase media alta ou moi alta, e digo isto polo do chalé de Galapagar, todo iso con cargo aos orzamentos xerais do Estado e aos bancos, os ricos como Amancio Ortega, o Señor Roig de Mercadona, ect, etc e as multinacionais que invisten en España? Ou talvez, os que pagamos sempre: as pemes e a xente que asumimos os múltiples e moi diferentes impostos que nos angustian cada día?.

A resposta aínda non podemos atopala, porque de todo o que se viu ata o de agora, non se adiviña nada con firme criterio, debido a que sobre a amnistía aos políticos cataláns presos aínda sabemos moi pouco, e esa cuestión, precisamente esa, lla garda  o Califa Sánchez e o seu Gran Visir Iglesias, gárdanlla ambos os para a traca final, un festival de fogos artificiais que os que vivimos en Catalunya e somos constitucionalistas, visionamos cada día nas nosas rúas e en cada contedora que se queima ou en cada obstáculo que nos poñen para que non podamos chegar aos nosos postos de traballo e deixemos de producir, á vez que nos arruinamos, sen que esa desdicha cotiá afecte a quen busca o poder polo poder sen que o demais impórtelles, como se di coloquialmente “un pemento”.

O bo de todo esta andrómena é que a tele que mangonea outro matrimonio váinolo a contar en rigoroso directo, que é como vivir en directo os últimos momentos que se viviron un 11 de Setembro onde varios avións estreláronse contra as Torres Xemelgas.

Non adiantemos acontecementos, xa que o epílogo xa ten data anunciada: o venres 13 de Decembro deste, moi triste 2019, o ano no que os socialistas decentes han desaparecido das nosas vidas, achantados en Deus sabe onde, quizais avergoñados polas consecuencias da lea no que os meteu o seu secretario xeral que tivo os santos bemoles de mentir descaradamente ante as cámaras de televisión, sen inmutarse os máis mínimo, dicindo todo o contrario do que afirmara nos últimos meses.

Hai un moi vello e escatológico “chiste” que todos coñecemos: Di un, ”isto é unha merda” e engade o seu amigo que o escoita “o malo é que non vai chegar para todos”.

A verdade, polo que nos xogamos, gustaríame estar completamente equivocado…..