As exclusivas que se contan en televisión, en plena campaña electoral, dicindo entusiasmada a presentadora de quenda: "esta cadea tivo acceso ao sumario...", sempre deixan na audiencia -afeita a tragarse sapos informativos de todo tipo e grandeza- un sabor agridoce -mestura de desconfianza e descreimiento- que fai que a profesión de xornalista quede en dúbida, porque sempre se supón na sombra a man política manipuladora que busca -pola vía rápida do engano- torcer a intención de voto dunha boa parte do electorado.

Desgraciadamente, esta é unha constante, que sempre aparece cando os partidos necesitan alcanzar un determinado volume de votos, co que consolidar maiorías propias ou destruír a fidelidade das das súas máis encarnizados rivais. Segue pasando e moito témome que, mentres non existan leis contra o libelo e sobre todo, ética nalgúns dos nosos colegas, seguiremos asistindo a estes casos de compadreo entre a política e a información, que fan que a xente non se fíe de case nada do que lle contan.

Volvémolo a ver nestas datas, e témome que aínda quedan moitas outras, ata que os que escribimos nos autoimpongamos algún tipo de penitencia profesional que deixe ao pseudoperiodista corrupto abandonado a unha sorte de descrédito que lle convenza que o seu non é a información tradicional, senón publicar nunha sorte de gacetilla ideolóxica na que -sen que ninguén lle moleste- pode expresarse libremente en beneficio do seu partido ou líder carismático. Non se pode presumir de independencia se se é xornalista de partido e déixase un manipular.

Iso non quere dicir que, por exemplo, aos amigos dos CDR permítaselles ameazar aos compañeiros e compañeiras que contan nos seus medios de comunicación o que realmente ven nas rúas de Barcelona cando saen a cubrir eventos do tipo Premis Princesa de Xirona, nos que se cospe aos deputados que acoden como convidados do Rey -primeira autoridade do Estado- e móntase ao redor da súa persoa e familia un asedio perigoso, en nome dunha República que non existe e uns presos aos que sentenciou o Supremo, o tribunal máis importante da Xustiza de calquera país democrático.

Ambas as cousas pasan e ambas son reprobables. Somos un país grande e aos meus concidadáns eu –visceralmente- téñoos por intelixentes, pensen o que pensen. Chegar ata aquí, democraticamente falando, custou moito, vidas incluídas. Convén pois que cada certo tempo volvamos lembrar para que os que pervierten a Democracia sintan vergoña ao ler os nosos xuízos de valor e desistan de ocupar as rúas incívicamente, camuflados oportunistamente de pacifistas ou de grandes patriotas ao servizo do pensamento único.

A solución máis próxima é ir votar e plantar cara aos intolerantes e non facer caso ás tácticas dalgúns políticos perversos. Gañamos moito cun voto na man e aínda máis se o introducimos nunha urna do noso colexio electoral.