Desde hai uns días os estudantes, que xa viñan realizando cortes de rúas, accións para impedir entrar nas aulas aos compañeiros que querían asistir a clases, decidiron polo artigo 25 que debían acampar na Praza Universidade e zona da Gran Vía, en pleno centro de Barcelona, co único obxectivo de amolar aos cidadáns que cada día téñeno máis difícil para acceder aos seus postos de traballo, comprar ou realizar calquera tipo de actividade por esa zona.

Todo iso sucede ante a pasividade da Generalitat de Catalunya e o mismísimo Concello de Barcelona, que se botan mutuamente en cara quen ten as competencias para sacar a estes “ocupas” da vía pública. Apelan tamén ás garantías e dereitos a manifestarse dos ungidos que teñen todos os dereitos e ningunha obrigación. Habería que lembrarlles a Colau e Torra a frase que pronunciase o impecable Clint Eastwood: “Se queres unha garantía, compra unha tostadora”.

Os acampados pediron víveres para “subsistir” do mal grolo que lles supón tal sacrificio pola patria, a súa. Para conlevar mellor a penitencia e sacrificio, solicitaron que nos lotes “alimenticios” incorporen tamén caixas de condóns para realizar actividade física despois de días sentados no chan en posición indio.

Mentres o centro da capital catalá segue sen repoñer os contedores queimados e os veciños depositan as bolsas no chan, aos acampados puxéronlles algúns contedores pequenos e iso que eles non pagan os impostos nesa zona. Imos, que os incívicos van dispoñer de todo o necesario para facer máis cómoda a súa estancia na vía pública mentres Torra vai autoinculparse do procés e Colau segue pedindo que indulten aos políticos presos, dous exemplos clarísimos de que estes dous veciños da Praza de Sant Jaume están para todo, menos para o que foi elixidos.

Reflexionaba no seu día Mariano José de Larra sobre as persoas e o seu afán por aparentar o que non son. “O público sente en masa e reunido dunha maneira moi distinta que cada un dos seus individuos en particular”. Non lle faltaba razón ao xornalista , escritor e político español, un dos grandes do romanticismo español e máximo expoñente do costumismo crítico.

Como ata as eleccións -e seguro que seguirán, agora con maior intensidade-, estes iluminados van continuar apropiándose da frase de Fraga, “a rúa é nosa”, alguén estará disposto, sen medo ao castigo nas urnas, a devolverlles os dereitos que se lle están roubando á maioría da cidadanía? Se isto non ocorre, calquera día imos ver como da palabra vai pasar ás mans dos que xa están ata máis arriba do gorro.

“Onde ve o pobo español o seu principal perigo, o máis inminente? No poder deixado por unha tolerancia mal entendida”, adoitaba afirmar Mariano José de Larra, alá polo século XIX. Hai situacións que nunca cambian por moitos anos que sucedan.