Ter discrepancias coa liña da dirección dun partido debería ser algo normal, que enriquece o debate, axuda a mellorar e é bo para a saúde da formación. Con todo, cando se decide a facelo, iso interprétase como disidencia e como tal hai que atallala a quen a practica, con algo tan sinxelo como cargarllos polo artigo 25 que non é outro que o que di que ninguén pode discutir -só asumir- o que di o líder, é dicir o cacique. Quizais por iso, a pluralidade nos partidos políticos brilla pola súa ausencia. A frase xa histórica e moi grafica que no seu día dixere Alfonso Guerra, “o que se mova non sae na foto”, segue hoxe tan vixente como o fose no seu día.

Cidadáns, cuxo caudillo Albert Rivera , persoa nova que conseguira “ilusionar/enganar” a un bo número de votantes de diferentes ideoloxías, está a practicar, como fan os partidos tradicionais -aos que tanto criticaran-, a aplicación do artigo 25 con aqueles que ousan dicir publicamente o que pensan e que non coinciden coa opinión del. Dicía Jean Da Bruyére alá polo século XVII que “non pensar máis que en si mesmo e no presente é, na política, unha fonte de erro”.

O caudillo Rivera conseguiu en tempo record que todas aquelas persoas progresistas que lle apoiaban nos inicios de Cidadáns, marcharan polo seu xiro á dereita, polo seu cambio ideolóxico e pola estratexia caudillista que veu practicando.

Agora, para controlar máis ao partido, Rivera rodeouse na executiva dos seus fieis servidores, aqueles que non se atreverán levarlle a contraria e fanlles de palmeiros. É dicir, que fixo limpeza étnica. O que non ten calculado é que algúns destes palmeiros, será o que, por detrás, vano traizoar para sacalo de no medio e dirixir o partido. Verémolo, forma parte das miserias políticas.

O malo do asunto é que con todo iso o partido pode quedar en cadro nas próximas eleccións onde todo apunta a unha desfeita electoral considerable. Entón, a desbandada pode ser das que fainépoca e a máis dun vánselle a baixar os fumes ata o subterráneo do metro. Adoitaba dicir George Bernard Shaw que “non é certo que o poder corrompa, é que hai políticos que corrompen ao poder”, e non lle faltaba razón.

Na mesma liña, o líder do PP “moderno”, Pablo Casado, realizou outra limpeza na postos clave da executiva e na portavocía no Congreso dos Deputados, elixiu á “moderada”, como el a chama, Cayetana Álvarez de Toledo que é a versión feminina de Aznar. As súas intervencións non deixarán a ningún indiferente. O espectáculo está garantido, se non hai nova convocatoria de eleccións.

Esta nova xeración de dirixentes do PP, incluído o mesmo Pablo Casado, é da escola aznariana, que de modernidade non ten nada e que parece que o partido con eles retrocedeu uns cuantos lustros.

Como se adoita dicir, están a vivirse uns tempos malos para a lírica, con xente moza, pero con ideas vellas. Un fracaso da política? Un fracaso da propia sociedade.