Os políticos que foron ocupando a Consellería da sanidade catalá fai xa unas cantas lexislaturas non foron capaces de acometer as reformas necesarias para sacala da UCI, onde leva tanto tempo. Todos os responsables, cando ocuparon o cargo, falan de reformas, de novos proxectos e de realizar máis investimentos que tanta falta fai.

Iso predican e os profesionais danlles un tempo razoable de confianza, a pesar de ter dúbidas máis que razoables. Pasado ese tempo de “graza”, a realidade devólvelles ao seu estado inicial: recortes económicos ou un aumento tan baixo que non chega nin ao 1% das necesidades reais da cidadanía.

Agora, as listas de espera para visitas ao especialista ou para someterse a unha operación cirúrxica han aumentado máis dun 7%. Tamén, a pesar das vacacións, a visita aos médicos de cabeceira alongouse como o chicle na boca dos nenos: máis de dúas semanas para ser atendidos polo seu médico.

As suplencias de verán seguiron o mesmo camiño de veráns anteriores: non se contrata máis persoal, non hai diñeiro. Tampouco se amplían os persoais naquelas poboacións turísticas onde a poboación nalgúns casos triplícase. Os profesionais que ven aumentadas as súas cargas asistenciais están que rabean, vendo como as súas queixas caen en saco roto. A paciencia ten un límite e leste está a piques de esgotarse. Séguense pechando camas nos hospitais, como cada ano.

As listas de espera para unha primeira visita ao traumatólogo é dun ano. En oftalmoloxía, de 79 días a 105. As probas diagnósticas aumentaron considerablemente, nalgúns se duplicaron para desespero dos enfermos, que ven impotentes, sobre todo os que non poden pagarse un seguro privado...

Ante unha situación que é insustentable, como é posible -como se fixo nalgunhas cousas- que non se habilite unha partida extraordinaria para aliviar a situación na que se atopa -non é nova- na sanidade catalá. A saúde debería ser unha das grandes prioridades de calquera goberno. Hai que dotar economicamente á sanidade. Catalunya sempre fora un referente nesta materia, hai anos que deixou de selo.

Os profesionais están o suficientemente queimados como para prestarlles a atención que se merece; son eles os que coidan á cidadanía. Quen coida pois aos coidadores? É a gran pregunta que se fan eles mesmos.

Non se facilitan datos do número de baixas por enfermidade dos profesionais, pero algúns din que son moi altas: tensión, ansiedade, depresión son, entre outras, as causas delas.