Os ánimos andan quentes, como o verán, no seo do independentismo catalán despois dos últimos pactos entre JxCat e o PSC que tanto molestaron aos republicanos. Con todo, as diferenzas entre ERC e JxCat veñen xa de lonxe, a pesar dos esforzos dos dous partidos para escenificar a unidade que non é tal. O expresidente Puigdemont é o elemento discordante no goberno bipartido catalán, aínda que non é o único. Está a actitude do presidente Torra, que lle colleu o gusto ao cargo -adoita pasar, a historia está chea de exemplos- e que antes ameazaba con convocar eleccións e agora di que ‘non’.

Declaracións que molestaron aos republicanos porque interpretan que o presidente toma decisións sen contar con eles. Iso si, a actividade de Torra, máis propia dun membro dun partido que dun gobernante, salpica negativamente ao seu socio, que soporta cada marrón para que publicamente non se coñezan os sapos que se tragan case a diario, as discrepancias nestes momentos son moitas. Sen que a situación vaia a mellor, máis ben todo o contrario.

A este panorama de dous socios que xa non se soportan hai que engadirlle a actitude da ANC, que se sentiu “traizoada” e chama á “rebelión contra ERC e JxCat por consideralos “traidores” á causa polos seus pactos co PSC, que ha descolocado tanto a esta como a Ómnium Cultural.

Elisena Paluzie

O machada de guerra das dúas “asociacións/partidos” saíu do baúl dos recordos. Están tan ofendidos que ata a ANC está disposta a emprender unha aventura política. A súa presidenta, persoa temperamental, está subida á parra. Nunca chegou a percibir que foron utilizados como coellos de indias. Agora, a política catalá ha entrado nunha nova etapa, novos métodos, máis política de pactos e menos protagonismo para a ANC & Ómnium. O malo do asunto é que non se van a deixar gobernar, non aceptarán as ordes dos dous partidos, crense coa forza suficiente como para desobedecelos. Eles cren que teñen o poder de convocatoria, que manexan á masa adicta. Equivócanse e poden perder o pulso que lles están facendo aos que onte eran os seus “xefes” e había que seguilos cos ollos pechados e que agora consideran traidores. A ANC iniciou unha cruzada contra os infieis.

A vida segue, as enquisas en Catalunya arroxan o triunfo dos republicanos, a subida dos socialistas á segunda posición, e a baixada do partido de Carles Puigdemont. Con estes resultados da enquisa, o cambio de socio para o partido de Junqueras podería ser posible.

Dicía o clérigo francés Jacques Benine, alá polo século XVIII, que “A política é un acto de equilibrio entre a xente que quere entrar e aqueles que non queren saír”. Hai cousas que non cambian por moitos séculos que pasen.