A só dúas semanas da data indicada para a sesión de investidura de Pedro Sánchez como presidente do goberno, as cousas non melloraron en canto aos apoios necesarios para que a candidatura salga adiante.

Este martes, Sánchez mantiña senllas reunións con Podemos e PP -Cidadáns non quixo reunirse co candidato- para conseguir do primeiro o seu votos. Aínda que a reunión foi longa -supoñemos que tensa ao final, polo menos é o que manifestaron as dúas partes- non hai acordo. Podemos baralla a posibilidade de votar en contra se non consegue os obxectivos expostos ao candidato que pasan, en primeiro lugar, por nomear a Pablo Iglesias vicepresidente. Mentres, o PSOE non quere ter no consello de ministros a ninguén de Podemos. Está aberto a outros cargos, pero ningún como ministro, non se fía deles.

Pola súa banda, o PP de Casado continúa co xa manifestado de votar 'non', nada novo que non dixese xa. Iso é o que publicamente se dixo. O normal é que non se explique todo, ou se amenta sobre determinados temas tratados, é o habitual, como se puido comprobar ao longo da historia. “Non dicir máis do que faga falta, a quen faga falta e cando faga falta” é unha frase que adoitaba dicir o ensaísta francés André Maurois para definir a discreción das persoas.

Ante esta situación -aparentemente sen saída a non ser que no último minuto prodúzanse cambios e os números de votos cadren- a convocatoria de eleccións, como xa adiantou en presidente en funcións, parece a opción máis que probable para outono. Non hai outra solución? Creo que si: negociar antepoñendo a responsabilidade duns políticos co país fronte a interéselos partidistas e persoais. A política é algo máis que o intercambio de cromos, asentos e soldos: responsabilidade, sentido de estado e sacrificio.

Se hai novas eleccións, que están contempladas, o que queda de manifesto é o gran fracaso da chamada clase política e unha decepción para a cidadanía, que está a ver o lamentable espectáculo que están a ofrecer os partidos políticos que conforman o multipartidismo, que tantas ilusións achegara á tradicional política, onde había os grandes partidos que pactaban entre eles e aos que se lles criticaban por estas prácticas. Agora a pluralidade, que é boa, non consegue poñerse de acordo en temas tan importantes como apoiar a investidura do presidente do goberno, para non ter a medio gas ao goberno e paralizado o Congreso dos Deputados, cuxos membros seguen cobrando sen realizar os traballos para os que foron elixidos. É unha mala imaxe a que se está dando, un espectáculo máis propio do teatro dos irmáns Álvarez Quintero que en lugar de producir sorrisos, dá pena.

Póñanse de acordo, cambien as leis, nada de bloqueos de investidura e expor, xa dunha vez, a posibilidade dunha segunda volta nos comicios para librar á cidadanía de historias pouco gratificantes como as que se están vivindo estes días.