Dicía o expresidente de Uruguai, José Múgica, que "o poder non cambia ás persoas. Só revela o que verdadeiramente son". Con esta afirmación pódese definir á presidenta da ANC, Elisenda Paluzie, que no tempo que leva á fronte da institución que máis poder se outorga a si mesma sen pasar polas urnas, foi capaz de realizar declaracións que poñen en perigo ás empresas catalás, ademais de espantar ao persoal que ten as súas dúbidas sobre a viaxe á "idílica" Ítaca, onde os distintos "capitáns" da nave o único que conseguiron é enfurecer aos deuses por tentar enganalos.

"Sabedoría non é destruír ídolos, senón non crealos nunca", afirmou en máis dunha ocasión o mestre Umberto Eco.

A presidenta da ANC Elisenda Paluzie

Paluzie, independentista radical, non se corta nin un pelo en menosprezar aos españois, con esa "graza" sevillana que a caracteriza. Especialista en confeccionar listas, aínda que non precisamente as que hai na sanidade pública catalá, a máis longa de España, non lle interesa, non é "eina" de país.

Hai tempo que está inmersa en confeccionar a lista negra das empresas que non comulgan coa roda do muíño do pensamento único e non milita no partido da verdade absoluta que quere que ninguén lle discuta.

A dirixente da ANC, a máis diso facer un lista de empresas que non están polo "procés", agora lanzou un buscador de empresas para que os cidadáns poidan "contratar" ás empresas que acepten as decisións do Parlament e que estean en liña co fin que eles perseguen. É dicir, os bos.

Ante esta intromisión, sen valorar as consecuencias das súas accións, Fomento e Pimec puxeron o berro no ceo polo que consideran unha barbaridade.

Paluzie, que xa sinalou no seu día ás grandes empresas que trasladaron as súas sedes sociais fóra de Catalunya, agora segue a cruzada co resto de empresas que non están polo procés.

O que non ten en conta a economista Paluzie, que recibiu unha bolsa dunha entidade financeira para facer un máster, é que coas súas accións consegue dúas cousas: primeira, pon en perigo os postos de traballadores cataláns e segunda, incita ao boicot do resto de España ás empresas ás que coloca o distintivo de boas por contribuír á causa, pero malas para o resto que non opina como eles. Intelixente a presidenta da ANC? Sectaria, seguro.

Tensionar a situación só conleva xerar máis friccións, desencontros e agrandar a fenda que hai tempo abriuse na sociedade catalá e que xa ninguén discute, fóra dos políticos que o propiciaron.

A penúltima de Paluzie, ao finalizar a rolda de prensa que convocara, cando cría que o micrófono estaba pechado, foi criticar as preguntas dunha xornalista á que definía como desagradable. Preguntou ao seu acompañante de que medio era a morena esa española, á que cualificaba de pesada polas preguntas realizadas e que non eran do agrado da diva.

"Un fanático é alguén que non pode cambiar de opinión e non quere cambiar de tema", definía Winston Churchill.

En moitas ocasións, o silencio interprétase como otorgación de algo ou compracencia. Non sempre é así. Pode interpretarse tamén como prudencia, medo ou pasotismo, pero cando alguén traspasa a liña, non hai que calar, hai que falar e non deixarse amedrantar.

Determinados independentistas están alén desa liña e a ANC pasouse cinco pobos. Alguén debería dicir basta, se non, a este paso, a pregunta que se fan moitos é: A ANC é a Gestapo do independentismo?

Artigo orixinal publicado en catalunyapress.es