​O iluminado e o seu amante

A aparición de partidos de extrema dereita e extrema esquerda en Europa son motivo da nosa preocupación e análise. En oposicion a Jacques Derridá e a súa obra “A retirada da metáfora” empregarei este recurso para tentar demostrar que calquera pode verse involucrado tales partidos, ben votando, ben militando ou simplemente simpatizando, cando o fracaso dos que gobernan, xera un panorama de incerteza. O oír o que nos gusta que nos digan, ou que nos prometan o imposible, parece ser un bo caldo de cultivo para os que cren poder solucionar os problemas doutro xeito máis eficaz. Por iso, este artigo non pensa en ninguén en concreto xa que o que se vexa autorretratado, é posible que se converteu nun deses iluminados dos que agora lles conto, e en todo caso o poder da imaxinación do lector é infinitamente máis amplo que o que desde esta columna póidalles suxerir.

O oír o que nos gusta que nos digan, ou que nos prometan o imposible, parece ser un bo caldo de cultivo para os que cren poder solucionar os problemas doutro xeito máis eficaz.

Así, ao aproximarnos aos meses de máis luz e calor, vénme á mente a historia do mitolóxico deus da luz, Apolo, que como excelente seteiro, logrou acabar coa vida da terrible serpe Pitón. As xentes, en principio, sentiron aliviadas de tal azoute, pero o problema xurdiu cando Apolo abrazou o seu orgullo apaixonadamente. O deus da luz e a música esvaecerase. Isto lévanos aos que podemos denominar “iluminados” pois sempre existiron, correteando e rodeando este mundo que non para de dar voltas. Son aqueles que cren saber arranxalo todo, con todo non posúen a capacidade de traballo que se require para obter os postos de responsabilidade que ocupan, con todo, teñen boa educación e gozan de boa saúde para esperar pacientemente os tempos oportunos que traen os acontecementos e ventos máis favorables. Polo xeral, estes iluminados, nada teñen que ver cos "illuminati” do século XVIII, sendo pola contra “listiños” que se fan rodear de xente competente, para obter sen esforzo, as súas metas e fins espurios. E non deixa de sorprender que os movementos daqueles que se arrimaron sempre ao poder, carentes de ideoloxías, escravos do servilismo, anulándose como persoas baixo unha fachada con hálito de amabilidade, sigan tendo o éxito de sempre.

Diante de cada un deles, á cabeza, vai o seu amante incondicional, en forma de persoa, partido ou asociación de acólitos. A manipulación é o seu discurso innato, o cal antepoñen a calquera xesto de amizade, compañeirismo ou empatía previa. O importante é deixar ben alto o pavillón e buscar unha continuidade no cargo, fose como fose. Como podemos identificar aos iluminados e aos seus amantes na nosa sociedade?. Dentro da complexidade, existen medios efectivos para a súa localización. Todos os identificados con Apolo, xa forman parte deste relato e os seus protagonistas pensarán con inxenuidade que falamos puntualmente deles. Pero nada máis lonxe da realidade. Apolo, ao burlarse de Eros, cravoulle unha frecha de ouro con cabeza de diamante e como era habitual nos feridos deste xeito, namorouse. O amor vencera o orgullo de Apolo pero Dafne ( de quen se namorou) converteuse nunha árbore (Laurel). Apolo desesperado, fíxose unha coroa de loureiro para non separarse máis de Dafne.

É posible que os iluminados non leven coroas de loureiro polas rúas, nin que os seus amantes sexan árbores, pero se existise un mínimo de respecto ás demais persoas, e os intereses máis comúns, como o poder e o diñeiro, non fosen os seus aliados, probablemente veriamos mellor con menos luz e seriamos unha sociedade máis xusta con algo máis de amor. 

Salvini, ministro do interior de Italia