Díxomo non fai moito Verónica Boquete á cara (aínda non me creo que diga isto e que sexa verdade que mo dixo persoalmente a mellor xogadora española da historia), aínda que eu era escéptico ata esta fin de semana: “Estamos no camiño correcto”. Díxomo charlando de fútbol feminino, que pronto haberá que empezar a chamar simplemente fútbol, porque esta fin de semana tivo lugar un fito na historia do balompé español que reduce bastante a distancia existente na percepción que temos dese deporte xogado por un e outro sexo: o Barça é subcampión de Europa.

E era escéptico porque, ata que non vise a Mariona, Duggan, Martens, Putellas, Losada, Torrexón, Panos e compañía vestidas de curto, desde hoxe raíñas sen coroa, non mo ía a crer. O fútbol feminino español cun representante na final da Champions! Unha competición dominada por alemás e francesas, con permiso do Tyresö, único equipo que chegou a unha final europea fose das fronteiras xermanas ou galas…ata que apareceu o Barça, que se plantou na final deixando na estacada a Shymkent, Glasgow City, LSK Kvinner e Bayern de Munich. Un FC Barcelona ao que institucionalmente hai que dar as grazas pola súa aposta decidida e case pioneira en España por profesionalizar o fútbol feminino, e que desde hoxe pode dicir, con todo o orgullo do mundo, que superou todas as expectativas, a pesar de caer na finalísima ante o intratable Olympic de Lyon por 4-1.

Xa era difícil sen Hamraoui, pulmón deste Barça e autora dun dos goles máis importantes da historia do club, o da ida das semifinais ante o Bayern en Baviera, onde as azulgranas gañaron 0-1, aínda que na volta acabou expulsada. Pero entre as cabalgadas de Bronze, o liderado de Henry, a clarividencia de Marozsan, o desborde de Lle Sommer e a voracidade de Hegerberg…fíxose imposible. Non puido ser, e con todo será. Porque o que ocorreu en Budapest só foi a primeira pedra dun camiño que o fútbol feminino deste país empezou a percorrer non fai tanto. Un deporte que en cuestión de moi poucos anos pasou de gatear a dar zancadas que pronto nos poñerán na cima mundial.

Do partido, a verdade, pouco pódese dicir, salvo que ocorreu o que todos prognosticabamos e ningún desexabamos: que o Lyon retivo o cetro europeo de forma irreprochable. Tanto no aspecto técnico como táctico, o Olympic foi unha apisoadora. As opcións, xa de seu remotas, de que o Barcelona puidese alzar o cordón continental, acabáronse aos cinco minutos de xogo, cando Marozsan abriu o marcador empuxando a pracer un servizo desde a esquerda. Se non se chega a escorregar Toni Duggan só un minuto antes…

Os seguintes 25 minutos foron un torrente de xogo do cadro galo, encabezado pola norueguesa e galardoada co premio a mellor xogadora do planeta Ada Hegerberg. Exemplo tanto dentro da cancha, onde demostra estar por encima de case todas as súas rivais, como fóra dela, onde a súa negativa para acudir ao Mundial de Francia coa súa selección ata que non se logre unha equiparación salarial efectiva entre futbolistas de ambos os sexos no país escandinavo ha deixado patente o implicada que está a superestrella na súa condición de servir de exemplo aos demais, Hegerberg fixo un hat-trick con tres remates como tres soles cos que torrou as esperanzas das xogadoras azulgranas. Co 4-0, o Lyon baixou o pistón, á espera de alzar a súa cuarta Champions consecutiva. O Barça tivo opcións, pero Bouhaddi, que en ocasións semella ter oito brazos, non deu alternativa, o que dá máis valor se cabe ao tanto da nixeriana Oshoala, primeira xogadora que celebra un gol nunha final de Copa de Europa para un equipo español.

E agora, regreso a España. Un país que mañá tería que xantar coa xesta destas loitadoras nas portadas de todos os xornais nacionais, sen importar o resultado. Aínda que todos sabemos que iso non vai pasar nun país ao que se lle incha o peito ao falar dos logros do seu deporte feminino. Ínchaselle cada catro anos, vaia. Pero entre olimpíada e olimpíada, o noso motivo de orgullo vellas e deséxallas para poder alcanzar os seus obxectivos.

Somos o país ao que se lle enche a boca falando dos seus medallistas olímpicas, mentres as devanditas, como Mireia Belmonte, teñen que irse a adestrar fóra de España, palmando pasta para poder competir e demostrar que son as mellores no seu. O país no que Ana Peleteiro atópase as instalacións pechadas cando ten que preparar uns europeos, ou un mundial. O país no que Joana Pastrana, actual campioa do mundo de boxeo no seu peso, é practicamente unha descoñecida mentres aos medios, ignorantes da actualidade pugilística, cáeselles a baba fantaseando con ridículos combates como o Mayweather vs McGrergor. O país no que campioas do mundo como Ana Carrasco ou Carolina Marín enfróntanse a entrevistas nas que se fala case exclusivamente dos seus sentimentos e emocións no canto das horas e horas de esforzo que supón alcanzar dese soño. Ou onde os diarios deportivos fan clasificacións das futbolistas, pero non segundo a súa calidade no verde, senón polo seu aspecto físico. Por non falar das nosas ‘Guerreiras’ do balonmán, que lle deron unha vida nunca vista nese deporte; ou o equipo de sincronizada, exemplo de sacrificio e disciplina en cada competición á que acoden, sempre relacionándose coa elite, pero que permanecen na sombra ata que se celebra algún campionato, no que adoitan ser favoritas, que é entón cando nos esquecemos que non son invisibles.

En fin, pero é hora de volver ao fútbol feminino. Como dixen antes, este só foi o primeiro paso. Porque este ano a nosa selección acudirá á cita mundialista por segunda vez na súa historia, co obxectivo de mellorar o resultado cultivado en Canadá fai catro anos, onde non pasamos de grupos. Pero o futuro parece aínda máis brillante se temos en conta que as nosas mozas do sub-20 son subcampioas mundiais, e as sub-17 son directamente campioas do mundo. Por non citar os ouros, pratas e bronces que temos nas distintas categorías a nivel europeo desde aquel ouro de 2004 coa sub-19. Eses galardóns, súmanse ao segundo posto do Barça en Europa. As amargas bágoas daquelas que agora ocupan o segundo caixón e que acompañamos tantos na distancia. Seguro que son as primeiras de moitas bágoas. Pero que sempre, mesmo na derrota, serán de orgullo.