Din que en España sempre votamos contra algo ou contra alguén. A min paréceme que a afirmación é unha verdade a medias. Aínda sendo así, un cincuenta por cento é moito voto como para que os grandes partidos se asusten e traten de activar o voto que antes era seguro e agora... xa veremos.

Isto que lles escribo non é un invento dalgúns xornalistas sen cor política, nin tampouco ganas de amedrentar a ninguén de forma específica, senón a evidencia palmaria do que a maioría da xente vén percibindo nítidamente na última semana de campaña onde, por exemplo, o fenómeno VOX aflixiu ao mesmísimo Partido Popular, pero tamén ao PSOE, que non sabe nin con quen pactar nin se gañando nas urnas poderá seguir no Goberno.

Aos independentistas tampouco lles ilusiona que ERC se pelexe co PSC polo liderado en Catalunya, xa que Puigdemont e os seus poden perder o seu particular "referendo" territorial, o que lles complicaría o futuro no seu tortuoso camiño cara á estrañada Ítaca.

E nas autonómicas da Comunidade Valenciana, coincidentes coas Xerais, Ximo Puig púxose de perfil, como tamén fixeron outros baróns do PSOE -din os politólogos- para non contaminarse do chamado efecto Sánchez, moi destrutivo segundo en que zona do Estado esteamos a votar.

Facía tempo que unha xornada electoral non espertara tantas expectativas, especialmente entre os dirixentes que ata hai pouco navegaban tranquilamente no inmenso océano electoral da dereita, durante anos ocupando cadeiras de brazos de primeiro nivel no Goberno, as Comunidades Autónomas e os Concellos.

Agora mesmo son tres as dereitas pelexándose bravamente ante todo o seu electorado, que os mira asombrado, mentres na beira esquerda un camaleón chamado Podemos –que sorprende polas súas mutacións- e un PSOE -desgarrado das súas orixes de esquerda española- fanse acenos esperando que a tormenta catalá amaine e non caia encima unha sarabelada de nacionalismo español que lles arruíne a xornada.

Engadan a este balbordo a nada despreciable trama dos/as sorayistas populares, que están a esperar un trompazo de Casado -sobre todo se se produce o sorpasso electoral de Ciudadanos- para lanzarse á yugular do fillo político de Aznar e devolvelo ao lugar que tiñan reservado para el Rajoy e Feijóo, o galego silente.

E os de Rivera? Tragaranse o do cordón sanitario e terán que pactar cos socialistas como lles di unha parte da banca e as grandes empresas deste país ou se deixarán manexar por VOX, entregando o seu futuro ao populismo de extrema dereita que tanto lle criticaron os seus socios parlamentarios europeos? Outro enigma que despexaremos o mesmo día das votacións.

Vds. fagan como sempre, vaian votar e elixan non pola súa ideoloxía -que esa utopía xa a matou a actual xeración de políticos- senón por aquilo que Vds. crean honradamente que é mellor para o seu país, para a súa familia e solidariamente para o resto dos seus conveciños.

Esquecer dos ídolos e volvan meter a papeleta na urna, se lles parece, cun sorriso nos beizos, coma se estivésemos nos primeiros tempos da Transición.

Iso non é votar contra ninguén, senón facelo democraticamente e polo futuro máis inmediato.