Durante dous días asistín, como tantos cidadáns, aos debates que se supón marcarán o devir político de España. Entre propostas (as que menos), acusacións e reproches, o máis florido destes dous debates que enfrontaron aos líderes de PP, Cidadáns, PSOE e Unidas Podemos foron os insultos. Insultos como “carca”, “golpista”, “patético”, “incompetente”, “felón” (FELÓN!)… mesmo chegou a oírse un “boneca matrioshka”. Un espectáculo non apto para persoas sensibles, o hoxe día chamados ‘indecisos’, pero si para aqueles que sabemos gozar dunha boa batalla de galos.

Con todo, non é tanto o insulto en si mesmo como a arte de saber insultar. Calquera pode chamar a outro “imbécil”, pero hai que saber elixir o momento e o lugar para que teña efecto. Ademais, o que máis se valora é a orixinalidade. É aí onde emerxen os arxentinos, que están no ano 2220 con respecto ao resto do mundo. “Cemiterio de canelones”, “Pelado tobogán de piollos”, “Camionada de porongas infinitas”, “Terrorista de choripanes” ou, sinxelamente, “Seareira de Padroado”, son algunhas das lindezas que un arxentino, co seu rico léxico e imaxinación infinita, pode malgastar desde as bancadas dun campo de fútbol, seguramente o lugar onde se concentra o maior nivel de odio e enxeño por quilómetro cadrado, sen esquecer ao Congreso dos Deputados ou un estudio televisivo.

Teño que recoñecer, para a miña vergoña e para someterme a min mesmo a escarnio público, que eu fun dos que insultan nun campo de fútbol, algo san se se fai con moderación e que só pode entender aquel que paga relixiosamente un abono de tempada ou que garda con cautela a entrada do próximo partido no dobre fondo da carteira.

Con todo, o branco da miña ira nunca foi o árbitro, ou a afección rival. Eu era (bo, aínda o son), nos meus tempos como abonado do Real Valladolid, o azoute dos xuíces de liña. Eses pobres homes e mulleres coas súas banderitas e pantaloncitos curtos, talvez un dos traballos máis difíciles e ingratos do mundo, xa que podes acertar o 99,9% das veces…pero como te equivoques, o peso do mundo caerá sobre ti e sobre ese 0,01%.

Con todo, o fin único de insultar ao linier sempre foi a comedia e o divertimento, non incitar á violencia, algo ao que me opoño en todas as súas formas e máis no mundo do deporte, onde o que ocorre na cancha queda na cancha. Imaxínense: minuto 56 dun anodino Real Valladolid vs Xirona durante unha primaveral e aínda máis anodina tarde de domingo. Un home con zamarra blanquivioleta cae derrubado na frontal da área. O árbitro non sinala a infracción e o público bótaselle encima, entre berros, protestas e recordos á súa santa nai. O xogo segue, o ruxido da platea acóugase aos poucos e a vida continúa inalterable a ese lado do Pisuerga.

Con todo, no minuto 63, co xogo parado na outra punta do campo, un raparigo levántase do seu asento e grita a todo pulmón: “Liña! A ver se pitamos o que temos que pitar! Que esta si que a sinalas e a de antes nada! Vilán! Mendrugo!”. E, a partir de aí, o caos. As cincuenta, cen ou mil persoas que rodean ao raparigo empezan a lembrar ao pobre xuíz de liña (que nin pica nin curta nin ten nada que dicir dunha acción que, doutra banda, non era falta, ou en todo caso amarela ao xogador local por simular), todas as accións habidas e por haber que prexudicaron ao Valladolid na longa historia do Estadio José Zorrilla, e nunca con boas palabras. E mentres se desata a tormenta, o raparigo aníñase no seu asento en silencio xunto a algún compañeiro de fatigas cómplice co que pasa o crepúsculo dominical comendo cacahueses, mentres se miran de esguello intercambiando sorrisos, gozando como bos titiriteros do espectáculo de marionetas que crearon. Ben…pois eu son ese raparigo.

Tamén son o que amarga a tarde ao lateral de quenda, sen importar o nome que luza o seu dorsal nin as cores que adornen a súa indumentaria. Simplemente encárgome de lembrarlle que é moi malo, que é moi feo, que miúdas botas que me leva, etc. De cando en vez, eses comentarios van acompañados dun “tuercebotas”, “penco”, “mascachapas” ou “mastuerzo”. Porque non hai insultos como os ochenteros e confésome un firme defensor de termos como “zascandil”, “botarate”, “zopenco”, “petimetre” ou “mugroso”. Onde se poña un bo “papanatas” ou “abrazafarolas”, que se quite o resto. Aínda que os “parvo”, “pailan” ou “pallote” do meu Galicia son tamén un fantástico recurso lingüístico, digno dunha boa e sa regueifa.

Nunha ocasión mesmo escoitei como unha muller sentada un par de asentos detrás do meu chamaba “sebe mariño” ao colexiado. Do mellor que oín nunca. Admito que gocei moito ese momento, aínda que pagase con gusto o prezo dun Madrid-Barça se onte algún dos candidatos chégallo a chamar ao seu adversario. “É vostede un sebe mariño, señor _________”, para logo irse cun mic drop. E si, sei que despois desta confesión son merecedor de que me insulten os lectores. Pero, que lle vou a facer? Se son seareiro de Padroado!