O tempo pon a cada un no seu sitio e a nómina do mes de abril confirmará que a firma do acordo de equiparación, en marzo de 2018, foi un acerto. A ninguén se lle escapa xa que, sen acordo, este mes non percibiriamos cada un de nós 380 euros máis brutos ao mes, dos cales 300 chegarán froito do acordo de equiparación salarial. Convido a todos, mesmo aos máis críticos coa firma, a que comparen na nómina que se remitirá esta semana o seu salario bruto co percibido no mesmo período do ano pasado. Sindicatos e Asociacións tomaron a decisión acertada. Actuaron con responsabilidade e lograron un acordo histórico para o colectivo que o paso dos anos poñerá en valor. Todo iso sen renunciar a ningún dereito socio-laboral tal como pretendía inicialmente Interior.

O principio elemental de calquera avance é asegurar o terreo e traballar para conseguir o máximo posible, que non é outra cousa que a equiparación salarial, pola que o meu Sindicato leva tantos anos loitando e que chegará da man dese acordo tan criticado, de forma interesada, por algúns.

Moitos compañeiros empezan a abrir os ollos e a ver cales eran as verdadeiras intencións das partes. A execución de 2/3 do acordo coas cantidades anunciadas fai máis dun ano. A parte de 2020 pendente de abono e a inxección que arroxe o estudo da Consultora debuxan un escenario bastante distinto que o que nos pintan os do #QuítateTuQueMePongoYo.

O meu sindicato seguirá traballando coa máxima dilixencia para que en 2020 a equiparación salarial sexa unha realidade, goberne quen goberne a partir do domingo. Poderiamos estar todos unidos, pero en decembro de 2017 a uns elixiron a vía da confrontación, da tensión e da da división.

Esta semana puiden comprobar o retorta que pode chegar a ser a mente dalgunhas persoas: un compañeiro da VIII UIP ten ao seu fillo de 19 meses gravemente enfermo con leucemia. Ten dereito a que a Administración lle recoñeza o 99% do permiso retribuído, pero só accede a autorizar o 50%. O Policía acode ao Sindicato para reclamar os seus dereitos. O SUP, de inmediato, pon á súa disposición os medios xurídicos dos que dispón. O 15 de marzo preséntase un recurso de reposición cuxa resolución se atrasa máis do debido. Chega o 22 de abril e Carlos Ortiz debe incorporarse ao seu novo destino. Para tratar de axudarlle, provisionalmente e ata a resolución da súa situación por parte da Administración, o SUP cédelle unha liberación, unha vez analizada a gravidade do caso. Que haxa xente que critique unha decisión así, é lamentable. A publicidade que inicialmente deu La Voz de Galicia ao coñecer a historia está dirixida a tratar de solucionar este caso e situacións futuras. Esa é a única cuestión. Que se conceda para estes casos o que demanda ao funcionari@ afectade@. En canto á gravidade e á oportunidade, dicir que no momento que tivese coñecemento dun feito de similares características, impulsase idéntica acción. Hoxe ou hai 4 anos cando comecei coa miña liberación. O que me coñece, sabe que o faría. A situación de Carlos e da súa familia vese agravada polo feito de que na Coruña non tiñan arraigamento. O seu pequeno Diego estivera case dous meses ingresado con sesións de quimioterapia de 13 horas, e, ademais, levaban máis de dous meses sen ver ao seu fillo maior, de 3 anos. Estas situacións non se elixen. A Carlos e á súa familia está a tocarlle vivir este calvario, pero son fortes e o pequeno sairá adiante. Esperamos e desexamos que a Administración reaccione e acceda ao que pide Carlos. Ao que pedimos todos. É de xustiza. É de humanidade.

Esta forma de actuar, marca a tendencia das persoas. Esas que están por encima de siglas ou de organizacións sindicais e que uns poucos, de forma torticera, néganse a aceptar.