En novembro do 2017, un colectivo de recoñecidos profesionais de distintos ambitos fixo público un manifesto, 'Por unha nova lei de partidos políticos', no que denunciaban a falta de democracia interna dos partidos políticos.No mesmo poñían en dúbida o método de cooptación de cargos e candidatos, que resulta ser adverso e contrario democracia, porque se prestan a facilitar o mantemento nos cargos das clases dirixentes á marxe da vontade das bases. Iso si, simulando que estas son as protagonistas da formación. A cooptación oculta un claro síntoma da oligarquía das cúpulas dirixentes para controlar os partidos.

O método de cooptación é tan perverso que fai posible levar a postos de responsabilidade aos menos críticos e aos máis incapaces. Iso é posible porque faltan auditorías realmente independentes.

"Un partido é a tolemia de moitos en beneficio duns poucos", dicía Alexander Pope, poeta inglés do século XVII, visionario do que moitos séculos despois está a suceder na vida interna dos partidos políticos españois.

A irrupción no panorama político de novas formacións que viñan dispostas a transformar a vida política, a refugar as malas praxes institucionais, a corrupción, a falta de transparencia e a dar protagonismo ás bases dos partidos, con participación directa nas decisións, mediante consultas internas e eleccións dos seus cargos a través primarias, era a gran esperanza dunha sociedade desilusionada cos seus dirixentes. Iso durou o que dura a alegría na casa do pobre. Da teoría ilusionante pregoada pasouse rapidamente á práctica da "caste" que tanto denunciaran outros recentemente chegados ao rodo políticoy que entraron dicindo "Sinto espido politicamente sen ningún tipo de máscara" e hai que ver o ben vestido que andan con cambios de chaquetas ideolóxicas incluídos.

Jaume asens e pisarello

Esta pasada fin de semana sucederon varios acontecementos que confirman o que explico ao principio deste artigo. Celebración de "primarias" de Catalunya en Común. Ese pastel ideolóxico constituído polo partido de Colau, as distintas sensibilidades políticas das diversas fraccións comunistas e Podemos, que a verdade pinta ben pouco, co consentimento de Pablo Igrexas, o "castao".

Non houbo candidatos porque o elixido por Iglesias e Colau, Jaume Asens, desaconsellaba presentarse... O máis surrealista era o método de votación escollido para a elección do candidato e os seus colegas: podíase depositar papeletas co si e en branco para mostrar a súa desconformidade co dirixismo das súas cúpulas, pero o "non" estaba prohibido. Por que? Xa o poden imaxinar. A participación de "militantes" foi humillante, 75 persoas, das cales 38 votaron en branco, que traducido quere dicir que non o queren e 37 votos a favor. Con este resultado vergoñoso, o mellor que pode facer Asens é marcharse á súa casa se é que ten un mínimo de coherencia e de ética política. Que se fagan de novo primarias de verdade, non de reclamo, elíxase a un novo candidato, eliminando o método dedocrático, e por suposto sen fraudes electorais. Iso debería facer se realmente queren recuperar algo da credibilidade perdida os Iglesias e Colaus. Será así? Seguro que non.

En Cidadáns ocorre tres cuartos do mesmo coas fraudes electorais na designación de candidatos ás leccións xerais e autonómicas. O caso de Castela e León non é o único, pero si serviu para denunciar outros que están a saír e seguirán estes días. Rivera non está libre de culpa de todo o que está a suceder, senón que, como outros exemplos, cando ten poder, con tal de non perdelo, caen nos mesmos vicios que eles criticaron dos partidos tradicionais. "Bienaventurado o que non espera nada, porque nunca se desilusionará" dicía tamén Alexander Pope, iso sería o desexable.