​O bocadillo de Sánchez e un 2019 cheo de sobresaltos

Nun dicir amén, ou mellor devandito despois de tomar as uvas, cada un como mellor pareceulle, o calendario cambiou o último díxito e o 2019 chegou cargado de boas intencións de cambios que xeralmente non se chegan a cumprirse, e co desexo de que a política deste país cambie de rumbo. Menos sobresaltos e máis coherencia, que os corazóns non están para moitos sobresaltos...

Como cada ano, desde fai xa 35, sigo sendo fiel á cita do tradicional Concerto de Ano Novo da Filarmónica de Viena que emite en directo TVE, con gran profesionalidade. É unha das miñas debilidades, confésoo. Este ano, o director de orquestra alemán Christian Thielemann foi o encargado de dirixila por primeira vez. Apaixonado de Wagner, o mestre frio nas súas expresións e dunha altivez insultante, non é precisamente santo da miña devoción, aínda que non son unha entendida, prefiro a Ricardo Muti, Daniel Barenboim, Gustavo Dudamel ou Zubin Mehta, son outra cousa. De todas as maneiras, sobre gustos non hai nada escrito.

Empezo o novo ano con música para encaralo con forza e ganas de seguir pelexando por todo aquilo no que creo. A música é unha boa ferramenta para enfrontarse á vida que está chea de sorpresas, a maioría nada agradables.

No panorama político, as cousas séguense complicando para o goberno de Sánchez. O presidente atópase nunha situación moi complicada, por moitas gana e empeño que lle bote el e todo o seu goberno. Polo pronto ten o problema de a aprobación dos orzamentos, que segue no aire. Se non logra os apoios suficientes dos independentistas cataláns, debería convocar eleccións, sería o lóxico. Se finalmente algúns dos grupos políticos cambian de opinión a última hora, cal é o prezo que vai ter que pagar? O que está claro é que non debe seguir cos orzamentos prorrogados e tampouco pode gobernar a base de decretos, por moi legal que estes sexan. O presidente está nunha auténtica encrucillada. O ilusionista, igual garda un as na manga, nada é imposible. Con todo, os números son fríos e realistas.

A situación do presidente do goberno é comparable á dun bocadillo. Para facelo, é necesario contar cun bo pan e que sexa idóneo para acoller o ingrediente que o fará apetecible e desexable.

O pan debe ter a mesma textura. Non pode ser unha parte crujiente e outra branda. O presidente do goberno é o ingrediente que se introduce dentro desas dúas metades. Pero resulta que unha metade dela representa a Podemos e a outra aos independentistas. O bocadillo non é apetecible polas diferenzas do pan, aínda que o ingrediente sexa bo, ou non. Son dous anacos de pan diferentes que amargan ao ingrediente.

O presidente do goberno español é prisioneiro, por unha banda, de Podemos, que marca perfil propio para os seus votantes, vai facendo das súas polo menos seis días á semana e o sexto, como Deus, dedícao a descansar. Por outro, dá sedela aos independentistas, para cabreo da dereita que está na oposición, pero aqueles van á súa e un día si e outro tamén seguen co seu mantra, a pesar dos esforzos do goberno de tentar dialogar. Situación que ten a Sánchez atacado dos nervios. Ata no seu propio partido lle retraen a súa actitude. Así que, este 2019, non vai ser un camiño de rosas, senón cheo de espiñas de diferentes tamaños e procedencias. Que se vaia preparando.

A todo iso súmase as tres eleccións previstas para o mes de maio: municipais, autonómicas e europeas. Todo un reto dados os resultados das eleccións andaluzas. No caso das municipais, que son máis de proximidade, o cambio nalgúns cabezas de listas debe producirse, non se pode manter aos alcaldes que levan máis de 30 anos pegados aos seus asentos, primeiro como concelleiros e despois como primeiro edil. As autonómicas, xa se sabe, e as europeas, cabe esperar se a abstención será maior ou ao revés e conséguese aumentar a participación.

Sexa como sexa ,este 2019 será de todo menos tranquilo e aburrido. Ánimo que isto só acaba de empezar e quedan moitos días por diante.