Hai unhas semanas vostede considerou que tiña dereito a vetar unha xornada dirixida ás mulleres, organizada pola eurodeputada Lida Senra, ao impedir a súa celebración nunha sala previamente reservada do espazo municipal do MARCO.

O argumento esgrimido foi que na devandita xornada ía participar unha asociación “antivacunas”. Por suposto, vostede non achegou ningún dato que avalase dita afirmación. Pero sobre todo non tivo en conta que AAVP somos unha asociación de afectadas por habernos vacinado, e que por tanto cremos, como o que máis, no carácter preventivo das vacinas e na súa necesidade. Pola contra, como vostede comprenderá, non nos vacinariamos.

Coa devandita falacia unicamente perséguese o descredito da asociación que presido, ao mesmo tempo que pretende xustificar un acto de censura inxustificable no século XXI, porque as vítimas, Sr. Caballero, sexan do que sexan, debesen ter, xa non o respaldo das institucións, que polo visto é pedir demasiado, senón polo menos a liberdade para denunciar aquilo que se fixo mal, sen que llas insulte, denigre ou llas censure.

Vostede parece ignorar quen somos, e cal é a orixe e os fins da nosa asociación, por esa razón créome no deber de explicarllo brevemente.

A Asociación de Afectadas pola Vacina do VPH (AAVP) nace polo desamparo das familias afectadas cando senten enganadas e abandonadas polos máximos responsables da sanidade do noso país, cando estes, aproveitándose da confianza que se depositou neles negan en público o que afirmaran en privado e incumpren todos os compromisos adquiridos coas devanditas familias respecto ao coidado da saúde das súas fillas.

A constitución dun comité de “expertos” por parte do Ministerio para resolver a cuestión emitindo un comunicado que desvinculase a vacina como causa do dano que estaban a sufrir as nenas, non achegaba ningún dato científico que demostrase que non fora a vacina, pero si que era revelador sempre que mencionaba a existencia doutra vítima en Mallorca. A partir dese momento empezouse a adquirir conciencia da gravidade do asunto ao comprobar que, en contra do que se dixo nun principio, había moitas nenas afectadas. Ante tal desamparo, xorde a idea de constituír unha asociación.

A posteriori decatámonos que xa no ano 2007, cando se tomou a decisión de incluír a vacina a cargo do sistema sanitario público, moitos profesionais da saúde decidiron expresar a súa oposición a través dun documento: “RAZÓNS PARA UNHA MORATORIA NA APLICACIÓN DA VACINA DO VIRUS DO PAPILOMA HUMANO EN ESPAÑA” (Non creo que todos os asinantes da devandita moratoria fosen antivacunas). A pesar das advertencias do devandito documento, a vacina do Papiloma incluíuse no calendario de vacinacións do noso país no 2008, polo que as adolescentes de 14 anos de idade comezaron a vacinarse no outono dese mesmo ano.

En febreiro de 2009, dada a gravidade dos danos que a vacina provoca en dúas nenas valencianas, os medios de comunicación fanse eco da noticia e cuéstionase a seguridade desta vacina. Tamén entón cuéstionase a súa inclusión un tanto precipitada no calendario vacunal e hai quen empeza a preguntarse a que se debeu tanta présa.

A presión exercida polos medios e a incapacidade para asumir responsabilidades ante a opinión pública explica, non só que se abandonase ás vítimas á súa sorte, senón que llas estigmatizara argüindo que a causa non era a vacina senón a “psicogenia masiva”, termo inventado por un empregado a soldo da Farmacéutica implicada para evitar facer fronte a futuras demandas, explicación coa que de paso os políticos implicados exonerábanse de asumir a máis mínima responsabilidade.

Xa pasaron 10 anos e aínda hai quen sostén que esta vacina non ten efectos adversos, coma se houbese algún medicamento que non os tivese. O problema é que no caso desta vacina nalgunhas ocasións son de extrema gravidade, tal e como se advirte na ficha técnica de EEUU, que non na europea. Algúns países, como Xapón, deixaron de recomendar a administración da vacina contra o Virus do Papiloma Humano e ninguén lle acusa de ser un país antivacunas, porque evidentemente non o é.

Sen dúbida o máis intelixente, antes de adoptar medidas que afectan á honorabilidade das vítimas, sería informarse previamente. A nosa petición dunha moratoria non obedece, Sr. Caballero, a que sexamos antivacunas e moito menos a que sexamos defensores de ningunha pseudociencia, en absoluto.

Pedimos unha moratoria porque consideramos que hoxe en día non é posible realizar unha avaliación equilibrada sobre seguridade e efectividade da vacina do VPH, xa que esta realízana as propias empresas farmacéuticas. Porque se necesitan estudos que clarifiquen, entre outras cuestións, se das sete notificacións con desenlace fatal que figuran na base de datos da Axencia Española de Medicamentos e Produtos Sanitarios relacionadas coa administración da vacina, a morte das nenas ou dalgunha das nenas foi provocada pola vacina en cuestión. Porque cremos que se necesita un protocolo de actuación ante os efectos adversos graves, xa que actualmente non existe ningún.

Pensamos que é indispensable informar os pais dunha maneira clara dos riscos da vacina, de que esta vacina non exime de continuar realizando os cribados contra o cancro de pescozo de útero e de que a súa eficacia non se poderá coñecer ata que non pasen máis de trinta anos.

Como ve, nada que ver con ser antivacunas e moito menos con representar, defender ou avogar por ningunha pseudociencia. Aínda que entendemos, Sr. Caballero, que merecemos polo menos o recoñecemento de ser vítimas.

Por último, nada máis desexarlle que non teña vostede a desgraza de padecer en propia carne ou na dos seus os danos que esta vacina ocasionounos a nós. Dígollo de corazón.