Tras o veto en Vigo a unha charla organizada pola eurodeputada galega Lida Senra, na que daba voz á Asociación de Afectadas pola Vacina do Papiloma (AAVP) e a desacreditación da nosa asociación nalgúns medios de comunicación, queremos manifestar que a Asociación de Afectadas pola Vacina do Papiloma (AAVP), non é un movemento “antivacinas”, se o fueramos, non nos vacinariamos.

Cando no ano 2007 tomouse a decisión de incluír a vacina a cargo do sistema sanitario público, moitos profesionais da saúde decidiron expresar a súa oposición a través dun documento: “Razoes para unha moratoria na aplicación da vacina do virus do papiloma humano en España ”. O documento, rapidamente apoiado por máis de 10.000 profesionais, poñía de manifesto o alto prezo da vacina e as dúbidas máis que razoables sobre a súa capacidade e eficacia en comparación coas prácticas preventivas xa existentes.

A pesar das advertencias do devandito documento, a vacina do Papiloma incluíuse no calendario de vacinacións do noso país no 2008, polo que as adolescentes de 14 anos de idade comezaron a vacinarse no outono dese mesmo ano.

O noso drama comezou en febreiro de 2009, cando dñyas adolescentes valencianas tiveron que ser hospitalizadas afectadas polos efectos adversos da vacina contra o Virus do Papiloma Humano. Desde entón, outras moitas nenas e novas padécenos -esixindo que se lles escoite- ou permanecendo no anonimato.

Negar a obviedade de que todos os medicamentos poden provocar efectos adversos é, canto menos, unha necedade. As autoridades sanitarias negaron entón -e continúan negando- que a vacina fose a causa dos graves problemas de saúde que padecían as nenas.

Este non recoñecemento, nunca se debeu á ignorancia de quen o sostivo, senón máis ben a outro tipo de intereses pouco altruístas, que a Xustiza terá que investigar nalgún momento.

Se a ignorancia non é admisible como pretexto, aínda o é menos o trato denigrante que, incomprensiblemente, recibiron as vítimas e as súas familias no hospital, por non falar da infamia, hábilmente difundida, de que as nenas estaban a simular.

Nunca antes sentímonos tan discriminadas como mulleres. Que as mulleres, polo feito de selo teñamos que aguantar que nos tachen de histéricas é algo que en pleno século XXI non se pode consentir, pero que se utilice ademais este sambenito como argumento científico é algo realmente inaudito. Nunca antes sentímonos tan desprotexidas e tan enganadas. Sen escrúpulo algún elaboraron un documento cheo de contradicións co que resolvían “o asunto” sen ter que verse na tesitura de explicar aos cidadáns que se equivocaron e, ao mesmo tempo, silenciaban as voces de moitos médicos que xa empezaban a manifestar as súas reticencias respecto a a conveniencia de administrar esta vacina ás nenas, reticencias coas que poñían en serio perigo a pervivencia do que se prevía como un frutífero negocio. Era evidente que teorías como a da “psicoxenia masiva” ou a da “enfermidade latente”, que tan oportunamente sacáronse da manga, non terminaban de callar nun colectivo formado cientificamente.

Durante estes dez anos, as mozas e as familias tivemos que soportar un calvario. Ao principio, os primeiros casos (os de Valencia) parecían ser únicos no mundo, pero non eran casos únicos e eles sabíano. Non había máis que consultar as notificacións que se cursaron tanto no noso país como noutros países (informes VAERS, Axencia Europea do Medicamento) antes dos casos de Valencia.

No porqué desta gran mentira, e na constatación de que non tiñan ningunha intención de recoñecer algo tan simple como que un medicamento provoca efectos adversos, está a orixe da nosa asociación.

A Asociación de Afectadas pola Vacina do VPH nace, por tanto, pola ineficacia dos responsables da sanidade, que nese momento tiñan o deber de velar pola saúde das nosas fillas, e que optan por mirar cara a outro lado para resolver un problema, que temen estálelles entre as mans.

Así pois, atopámonos ante unha situación incomprensible nun estado de dereito: elevar a razoamento científico o que non é máis que un prexuízo reprobable e impropio de sociedades, que como a nosa, aspiran á verdadeira igualdade.

Ser muller non pode ser en ningún caso xustificación para estigmatizar ás enfermas. Merecemos e esiximos o mesmo trato que se lle daría a un home se estivese na mesma situación, aínda que moito nos tememos que se esta vacina administrouse aos nenos, e afectáselles na mesma medida, a consideración sería outra. A ninguén se lle ocorreu xustificar os efectos adversos dun medicamento dicindo que os nenos tiñan psicoenia masiva.

Desde o ano 2009 solicitamos ás Autoridades Sanitarias do noso país que se informe aos cidadáns dos posibles riscos das vacinas do papiloma, que se realice unha farmacovixilancia efectiva e recoñézanse os efectos adversos que as nosas fillas padeceron tras recibir estas vacinas.

Desgraciadamente ignoróusenos como colectivo. Primeiro dicindo que esta vacina non produce efectos adversos, despois argumentando que somos as vítimas as causantes das nosas enfermidades, e por último chamándonos antivacinas.

Nosa experiencia non é un caso illado, todas as vítimas deste país vivimos unha situación de desamparo e abandono: se nos ningunea, se nos estigmatiza, descualifícasenos chamándonos antivacinas e histéricas. Todo iso porque ninguén quere asumir responsabilidades.

Os datos están aí, accesibles nas bases de datos de diversos países para todos aqueles que teñan a curiosidade de saber se o que nos contan é verdade.

No último informe que a Axencia de Medicamentos e Produtos Sanitarios que nos remitiron, aparecen datos que ninguén debe desdeñar, nin pasar por alto. Desde a inclusión das vacinas do Papiloma no noso país no 2008, rexistráronse ata agora un total de 1.283 notificacións. Xa que as afectadas adoitan sufrir máis dun efecto adverso elévase a 3.832 o número de reaccións ata xuño de 2018. É importante mencionar que o 43% das notificacións rexistradas no primeiro semestre de 2018 son casos graves.

En canto ao criterio de gravidade, o Ministerio de Sanidade considera un caso notificado grave naquelas situacións que: ocasione a morte, poida poñer en perigo a vida, esixa hospitalización do paciente ou a prolongación da hospitalización xa existente, ocasione unha discapacidade ou invalidez significativa ou persistente, ou constitúa unha anomalía conxénita ou defecto de nacemento.

Tampouco podemos obviar que no noso país hai 7 notificacións con desenlace fatal.

Na base de datos da Axencia Europea do Medicamento (EMA) http://www.adreports.eu/ figuran as notificacións rexistradas ata novembro do 2018 coas tres vacúas do papiloma que existen no mercado, Gardasil ten un total de 16.720 notificacións de reaccións adversas, Gardasil 9 1. 956, mentres que Cervarix ten 6.983. Chama a atención as máis de 300 notificacións de reaccións adversas con desenlace fatal rexistradas na devandita base de datos.

Esixir que as Autoridades Sanitarias do noso país actúen coa debida dilixencia apoiando ás vítimas, realizando un labor de farmocovigilancia efectiva e independente e informando os cidadáns dos posibles riscos que unha práctica médica pode carrexar en persoas sas, non significa que sexamos antivacinas.

Desde a nosa asociación non dubidamos de que as vacinas constitúen unha das medidas sanitarias que maior beneficio produciu e segue producindo á humanidade. Preveñen enfermidades que antes causaban grandes epidemias, mortes e secuelas, por esa razón vacinámonos. Pero tampouco podemos esquecer que as vacinas se aplican a persoas sas e non poden carrexar maiores problemas de saúde que o que tentan evitar e que cando estes prodúcense – como con calquera outro medicamento- o Estado ten a responsabilidade e a obrigación de apoiar e de axudar ás vítimas.

Moitas veces oímos que o beneficio das vacinas do papiloma é maior que o risco. Pero, quen asume o risco? E quen leva o beneficio?. Estas preguntas terán que contestalas vostedes mesmos, o que si que lles podemos garantir tras a nosa experiencia, é que se a súa filla, irmá, sobriña, neta, prima… tivese a desgraza de sufrir efectos adversos, non tería o apoio de ninguén. Ademais, se o denunciasen serían acusados de “histéricos” ou “antivacinas”.

Todos temos unha parte de responsabilidade. Os pais debemos denunciar os abusos que se fan aos nosos fillos, as autoridades sanitarias deben cumprir coas súas obrigacións, porque están ao servizo dos cidadáns, e os medios de comunicación non poden quedar impasibles ante os atropelos que sufrimos os cidadáns.

Alicia capela facebokk