Resulta sorprendente a facilidade con que moitos sectores de esquerdas esquecen a relevancia da loita de clases nas decisións políticas. Como esquecen que en España o poder das elites económicas e financeiras é enorme, sen paragón practicamente en toda Europa occidental, condicionando en todo momento as decisións políticas que terminan sempre, ou case sempre, favorecendo a estas elites. Un poder tan grande que determina e limita o carácter da nosa democracia pois, por caso, domina todos os aparellos do estado.

Así xa sabiamos da gran amizade que existe entre importantes sectores da xudicatura española e as elites económicas e financeiras (aínda está fresco na memoria o famoso “caso Botín”). Xa o sabíamo. Con todo isto non impide que nos sigamos sorprendendo sobre o grao de osmosis que pode chegar a darse entre ambos os poderes, de modo que adopta formas que se asemellan a un autentico contubernio –o último caso coñecido é o do xuíz Díez Picazo, presidente do Contencioso-Administrativo do Supremo quen foi precisamente o que decidiu que se revisou a decisión sobre as hipotecas-. Unha complicidade que pon en evidencia como en España non se cumpre aquilo de que “os españois son iguais diante da lei, sen que poida prevalecer discriminación algunha por razón de nacemento, raza, sexo, relixión, opinión ou calquera outra condición ou circunstancia persoal ou social” ( Art. 14, Constitución española).

Unha realidade que puidemos comprobar estes días, no chamado “Imposto sobre as hipotecas”, cando contra toda lóxica democrática, a Sala do Contencioso Administrativo do Tribunal Supremo decidía, nunha primeira vez, suspender a sentenza que obrigaba ás entidades bancarias asumir o pago do Imposto sobre Actos Xurídicos Documentados (AJD) –un imposto que as entidades bancarias viñan cargando sobre os cidadáns-. Suspensión, que nunha segunda vez, sería ratificada “nun pleno da Sala terceira que volvía a revogar a xurisprudencia anterior para volver ao criterio segundo o cal o suxeito pasivo do IAJD nos préstamos hipotecarios é o prestatario”. En definitiva, serán as familias hipotecadas, e non os bancos, as que terán que seguir pagando tal tributo.

Unha decisión do Tribunal Supremo que, sintomáticamente, viña a continuación de que os directivos da gran banca española, e os seus altofalantes que son maioría, saísen en multitude en contra da decisión do fallo xudicial inicial que facía responsables aos bancos do pago de tal imposto. Unha decisión tan escandalosa que a organización ‘Xuíces para a Democracia’ chegaba a cualificar como intolerable que o Tribunal Supremo revisase tal sentenza sobre o imposto das hipotecas: “non se pode impoñer á lóxica dos comprados a lóxica do dereito”. Unha decisión que, como moi ben denunciou Podemos/ Esquerda Unida, vai beneficiar ás entidades financeiras en prexuízo duns cidadáns obrigados así a pagar os impostos dos bancos: en Galicia máis de 63.000 familias. Unha decisión final que, segundo todos os expertos, deixa unha moi mala imaxe sobre o funcionamento da xustiza en España porque, como moi ben dixo a alcaldesa de Barcelona Ada Colau, “si os tribunais son débiles cos fortes, perde a democracia”.

Desgraciadamente o Tribunal Supremo aparece demasiadas veces envolvido en polémicas que deterioran a imaxe do que debera ser un soporte central da xustiza española. Polémicas que, por caso, afectan os sistemas de promoción de xuíces a ese tribunal que con frecuencia vulneran o ordenamento xurídico básico do estado de dereito español e responden a un criterio claramente político -como foi o moi criticado ascenso do famoso xuíz Pablo Llanera coñecido pola súa actuación partidista na causa contra os políticos cataláns independentistas-. Sistemas facilitados pola decisiva influencia que teñen os grandes partidos (PP, PSOE) no acceso dos maxistrados, por caso, o Consello Xeral do Poder Xudicial (CGPJ) –o actual presidente Carlos Lesmes saíu elixido logo dun pacto entre o PP e o PSOE-. Sistemas que axudan a entender a natureza de moitas das decisións do Tribunal Supremo como esta última sobre o imposto sobre as hipotecas onde, unha vez máis, póñense en cuestión, e lexitimamente, a independencia do sistema xudicial español fronte á gran banca.

Si a decisión do Tribunal Supremo sobre as hipotecas sementa serias dúbidas sobre esta relevante institución do sistema xudicial español e, por tanto, da democracia española Que pensar cando un coñece a desmesura das penas solicitadas para os políticos independentistas cataláns que son considerados practicamente como terroristas? Días atrás coñecíamos, polos medios de comunicación que o Tribunal Supremo, ditaba o auto de apertura do xuízo oral contra os políticos cataláns. Un auto que supoñía que se abría o prazo para que a Fiscalía, e o resto das partes acusantes, para presentar os seus escritos de acusacións. Prazo no que a Fiscalía acusaba os líderes independentistas cataláns, nin máis nin menos, que dun delito de rebelión e pedía para eles penas de prisión entre 15 e 25 anos. Unha auténtica desmesura! Un criterio que, con todo, non comparte a Avogacía do estado que baixo a acusación de sedición e malversación de fondos reclama penas menores para os líderes independentistas. De novo as sospeitas sobre a independencia da xustiza española e o seu carácter democrático saltan, con toda lóxica, a un primeiro plano.

Resulta indiscutible, desde o punto de vista democrático, que os políticos independentistas cataláns cometeron unha serie nada desdeñable de erros e tropelías antidemocráticas. Desde a chapuza do chamado “process” ata a irresponsable declaración unilateral de independencia. Tamén son culpables tanto de desprezar ao 50% da poboación catalá que non apoia as súas reivindicacións, como de ignorar a forza real do estado español. Persoalmente sinto un gran rexeitamento por aqueles dirixentes políticos que arrastran aos seus pobos a unha derrota segura, como era previsible que sucedese neste caso. Ninguén pode discutir o dereito de calquera partido ou entidade asociativa a reclamar a independencia, pero neste caso si son máis que discutibles, desde calquera perspectiva democrática, as formas e modos utilizados polos dirixentes independentistas cataláns. Como resulta discutible, diría que inaceptable, a desmesurada reacción do sistema xudicial español, que provoca escándalo en toda Europa, e volve poñer en evidencia que estamos diante dunha xustiza moi politizada na que o ideario conservador e centralista, en liña cos partidos da dereita española (PP e Cs), condiciona totalmente as súas decisións. Algo moi grave nunha democracia como a española que se quere lexitimar en Europa.

Estes dous casos, poderían engadirse moitos máis, son paradigmáticos do estado no que se atopa a xustiza española gobernada por uns poderes nos que os intereses de clase e nacional priman por encima dos intereses xerais que debera defender unha xustiza que “emana do pobo” ( Art. 117.1. Constitución española). Un estado xudicial que xustifica que se cualifique como moi deficitaria a democracia española. Un estado xudicial que explica porque a xustiza europea non para de tirarlle das orellas: unha última evidencia vimos de tela estes días cando, nin máis nin menos, o Tribunal de Estrasburgo (TEDH) sentenciaba que o líder independentista vasco Otegui, non tivo no seu día un xuízo xusto no caso Bateragune. Segundo devandito tribunal houbo violación de dereitos recoñecidos na Convención Europea de Dereitos Humanos.

Que bochorno!