As relacións entre o PSC e a UXT de Catalunya hai xa uns anos que non marchan ben. O distanciamento do sindicato non é de agora, vén de lonxe. Iniciouse na etapa de Pepe Álvarez como secretario xeral do sindicato en Catalunya, cando este, por despeito -din os coñecedores do tema- iniciou “o seu coqueteo” con CDC e ERC. A escusa foi a apertura do sindicato á sociedade. Desta maneira foi colocando a persoas de ambos os partidos en cargos de responsabilidade, con poder de decisión e capacidade para dar o xiro ideolóxico.

As tensións internas foron en aumento entre os “novos” dirixentes e os que aínda querían seguir sendo socialistas e, por tanto, estaban na órbita do PSC, e sentíanse traizoados polo seu líder e o xiro independentista que dera á súa querida UXT.

As discrepancias entre sectores foron máis que evidentes, por moito que publicamente desmentisen o que era público e notorio.

A gran batalla produciuse cando Álvarez quixo elixir o seu sucesor, Camil Ros. Aí producíronse máis que palabras. Para resumir, o conflito saldouse, nun primeiro momento, con a bicefalia do sindicato: Martín Carniceiro como presidente e Camil Ros como secretario xeral, Dúas almas políticas convivindo como “bos” irmáns, aparentemente.

A paz interna durou -por moito que tratan de disimulalo- o que un caramelo na porta dun colexio de P3. Camil Ros seguiu coa súa folla de ruta e Matías Carneiro, tentando dar a imaxe doutra cousa: a cara e a cruz ideolóxica.

É o custo que a UXT está a pagar pola súa indefinición, ou mellor devandito, pola súa inclinación cara a un lado da balanza, o que provoca enfrontamentos.

Este luns a Ministra de Industia, Comercio e Turismo, Reyes Maroto, atopábase en Barcelona, onde á primeira hora da mañá participaba como conferenciante nun almorzo de traballo do Fórum Europa. A presenza de grandes empresarios estaba reducida á mínima expresión. A representación sindical ocupábaa Matías Carneiro de UXT; ninguén máis doutros sindicatos, polo menos altos dirixentes.

Dábase as circunstancias de que Pepe Álvarez pasara o fin de semana en Barcelona, como adoita ser habitual cando non ten “birlos”, pero ademais atopábase en Lleida, onde ía visitar a factoría da cervexeira San Miguel, acompañado de Camil Ros. Repártense os actos con Camil? Nalgúns círculos socialistas non gustou o desplante de Álvarez á ministra Maroto. É máis, puxéronse como unha moto, en privado; non entenden a actitude de Álvarez.

As visitas ao cárcere, datas atrás de Álvarez a Cuixart e Camil a Junqueras, non caeron ben nin a parte dos militantes uxetistas, nin tampouco a boa parte dos seus “irmáns” socialistas.

Algúns quixeron vender ambas as visitas como unha posible mediación dos dous sindicalistas. Entre Catalunya e Madrid. Será así?

ERC perdeu o control da ANC. O nova presidente, de momento, vai por libre e non atende a razóns, é unha activista, din quen a coñece ben. Non quere deixarse comer o dominio das convocatorias na rúas. É outro flanco aberto para a resituación da estabilidade política. Mentres Òmnium, cuxa ascendencia segue en mans de Cuixart, dixo que non se suma ao ultimato dado pola ANC.

Disparidade de criterios. Ruptura da folla de ruta rueira?