Puigdemont segue dirixindo a orquestra independentista

Din que o poder fai enfermar ás persoas: cámbiaas e transpórtaas a un paraíso que non é terreal. O malo é que cando baixan á terra, a realidade vólveselle insoportable e fai todo o posible para seguir no paraíso. As cousas non duran eternamente e a política non é allea a iso.

Hai políticos que cambiaron de partido, como de camisa diaria. O único que lles move é a ambición persoal, disfrazada dun falso servizo ás persoas e ao país.

Dicía Confucio que "O verdadeiro cabaleiro é o que só predica o que practica". Poucos cabaleiros, señoras tamén, debe ter a clase política porque os políticos, en xeral, predican unha cousa e fan  a contraria.

Nos últimos tempos, o PSC está a dar unha colleita de políticos que viron a luz e cambiáronse de partido: Ernest Maragall, Ferran Mascarell, Montserrat Tura, Celestino Corbacho, Joan Ignaci Elena, etcétera e etcétera, que se adoita dicir para non alongar a lista. Despois de estar toda a súa vida vivindo do seu partido, con cargos de responsabilidade de goberno e na executiva do partido, chegado o momento en que se perdeu o poder -nada é eterno- toman as de Villadiego e encima poñen a parir aos seus compañeiros. Por que non o fixeron antes?  Simplemente porque eles eran parte do poder, exercíano e de que maneira.

A frase de Alfonso Guerra "o que se mova non sae na foto", díxoa el, pero practicábana moitos, os desertores ideolóxicos tamén.

A nova promesa que é Ferran Mascarell, o político ambicioso pegado ao poder, dos principios ideolóxicos que sexa, acábase de subir á barcaza de Puigdemont - antes á de Más- para conseguir un cargo institucional que lle alimente non só o estómago e a boa vida, senón a vaidade.

Mascarell entrou a formar parte da estratexia de Puigdemont no seu intento de cargarse ao PDeCAT e á súa coordinadora, Marta Pascal que xa se atopa na porta de saída do seu partido. Pouco lle vai a durar o cargo.

De aquí ás eleccións municipais, van ir saíndo como cogomelos, plataformas cidadás de independentistas para forzar unha candidatura unitaria de todos os nacionalistas co fin de ter o poder local controlado. ERC, xa dixo que non entra na partida de cartas que reparte Puigdemont. O PDeCAT, está a ser presionado polo fuxido, non só presionado, atreveríame a dicir que ninguneado. Esa é a estratexia.

En Barcelona, Neus Munté será a aposta da PDeCAT para encabezar a candidatura, pero tivo que viaxar a Berlín para render pleitesía e recibir a bendición de Puigdemont. Mascarell será o segundo da lista, desde esa plataforma "independente", pero queda un ano para poñer as urnas e poden suceder moitas cousas. Ata poida que Munté, con calquera escusa non sexa a número uno da coalición de JuntsxBarcelona.

O pobo de Catalunya debe ser moi intelixente porque din que a intelixencia do individuo mídese pola cantidade de incerteza que é capaz de soportar. Diso, a cidadanía catalá sabe moito. Ata poida que leve o primeiro premio nesta categoría.

Alguén dixo que "O bo líder sabe o que é verdade; o mal líder sabe o que se vende mellor". No escenario catalán destes últimos hai moitos malos líderes.

Artigo orixinal publicado en catalunyapress.es