Debe ser certo que os cambios de aire, a comida e a cervexa poden desatar desequilibrios “emocionais” en máis dun político, como é o caso de Carles Puigdemont: di unha cousa, e ao cabo de poucos días afirma a contraria. Iso provoca unha desestabilización política de narices.

Cando, finalmente, parecía que podía haber candidato/candidata á presidencia da Generalitat, Puigdemont convoca aos seus deputados en Berlín, este fin de semana, e comunícalles que el volve ser o candidato: onde dixo digo, agora di Diego. Toma a decisión de forma unilateral. Iso faio despois de que Artadi rexeite ser unha marioneta súa e tras a reunión mantida coa nova presidenta da ANC que dotou á entidade dun radicalismo máis propio da CUP que da institución que preside Elisenda Paluzie, co fin de recuperar protagonismo.

A reunión do Grupo de JxCat, a pesar da imaxe de cordialidade que se quixo dar ante a opinión pública, non foi tan apracible como se conta. Algúns deputados mostráronse contrarios ás pretensións de Puigdemont de ser investido. Queren que se forme goberno xa, cunha persoa que non teña cargas xudiciais e que se deixe de marear a perdiz. Puigdemont sente abandonado e non o asume. As súas pretensións son que se aplique a xa aprobada lei da Presidencia que “permite” a súa elección telemática. Lei que está recorrida por considerarse ilegal. Ata os propios letrados do Parlament desaconsellaron a súa aprobación.

Que fai mentres tanto a dirección da PDCat? Tragarse as decisións de Puigdemont ao non ter ascendencia algunha sobre el. A dirección dos antigos converxentes é moi débil, sen carisma nin cohesión. Non hai criterio político nin ideolóxico, o que desespera non só aos seus militantes, senón a membros moi destacados de CDC. Comentan algúns que Puigdemont ameaza con tirar da manta,¿que ases ten gardados o fuxido para seguir controlando os destinos dos seus partidos e para que lle teñan tanto medo? Din que dun animal ferido pódese esperar calquera cousa. E Puigdemont está ferido. É consciente de que dentro de poucas datas pódeno inhabilitar politicamente. E quere salvarse custe o que custe aínda que iso supoña cargarse á antiga Converxencia, ao Govern e a todo o que se lle poña por diante.

Mentres, a sumisa ERC está a se tragar “con patacas fritas” todas as decisións que impón desde Berlín o presidente telemático. En privado, os republicanos quéixanse amargamente, en público, a verdade, están a facer unha triste papeleta de comparsa, algo insólito nun partido histórico como este.

Coa marcha de Rovira e con Junqueras en prisión, ninguén, ata hoxe, está realmente liderando a postura de ERC. ¿Non hai un líder carismático que deixe unha mensaxe clara de cal é a súa posición en toda esta comedia cuxo final será saltarse de novo as leis? Os republicanos deben definirse e cambiar de socios. Puigdemont só os vai levar a Soto del Real e quere aplicar aquela máxima que di: “eu caerei, pero lévome a uns cuantos por diante”, así de claro.

Hoxe as cousas son así, dentro dunhas horas, pode suceder calquera cousa.