Un Nadal para gozar, reflexionar e non esquecer a solidariedade

Entramos xa de cheo no Nadal. Para uns, tempos de recollemento; para outros, reencontro coa familia (son festas para estar xuntos), para comer e degustar os pratos, doces e turróns que levan estas festas. Mentres, hai persoas que deciden marchar á neve, facer unha viaxe a aquel lugar no que levaban tempo soñando. Hai xente para todo e é respectable calquera das decisións que adopten.

8

Mentres se celebra o Nadal, moitos de nós estaremos calentitos en casa, con boas comidas e doces do Nadal. Mentres, hainos que non poderán facelo: non teñen onde, non contan con familia, están sós e unha gran maioría non conta con recursos. Quizais por iso, estas datas teñen un sabor agridoce: alegría de estar xuntos (bótase de menos aos familiares e amigos falecidos) e tristeza por todas esas persoas que están a sufrir e que o pasan mal.

Estes días, Badalona está a ser escenario da deshumanización e chulería de García Albiol, alcalde desta cidade á que Joan Manuel Serrat dedicáballe unha canción: “Que bonita é Badalona”. O cantautor está, evidentemente, nas antípodas do mandatario municipal, que debe durmir moi tranquilo vendo como, en pleno inverno, con baixas temperaturas e ademais coas choivas destes días, deixou na rúa a uns cantos centos de emigrantes. Fíxoo e, encima, vai sacando peito, como calquera dirixente de VOX. O alcalde ten a responsabilidade política e social de atender a esas persoas, especialmente ás máis vulnerables. Lávase as mans, como Poncio Pilatos, e esta Noiteboa na súa mesa sobrarán alimentos e faltará solidariedade coas persoas que el ha desafiuzado, sen tan sequera tremerlle a man. A súa voz xa a coñecemos e a súa estratexia gobernamental tamén, por moi gracioso que tente aparentar como tertuliano de televisión. Dicía con moita facilidade unha amiga miña, cando algún pedante se metía con ela: “Alto como un piñeiro, parvo como un pepino”. Pois iso pódeselle aplicar a García Albiol.

O recordo, estes días, cara a aquelas persoas que están a sufrir as guerras nos seus países sen habelas provocado: a invasión de Rusia en Ucraína, onde levan xa demasiado tempo padecendo os ataques do Tsar das Rusias, que quere volver conformar “a Gran Rusia” e mantela aos seus pés; a guerra en Gaza, cos asasinatos que continúan dous meses despois da “firma” do acordo de cesamento do fogo. A Netanyahu élle igual que morran palestinos (ou mellor, que sigan exterminándoos). Tampouco debemos esquecer os xudeus que foron masacrados polo grupo criminal de Hamas, e foi o desencadenamento da guerra. No entanto, iso non xustifica a morte de máis de 60.000 palestinos.

Estes días, Belén volve recuperar a turistas que facía dous anos que non podían visitar. É a cidade onde din que naceu Jesús, lugar de peregrinaxe dos católicos e fonte de ingresos para esa cidade. É unha boa noticia que se estea producindo certa revitalización dese lugar. Continuará así o próximo ano? Depende dos acordos, do papel de EE. UU.

O retroceso en dereitos dos afgáns (especialmente as mulleres), que viron como a chegada dos talibán significou o retroceso de séculos e a perda da liberdade. Até tal punto que o cine que foi testemuña da historia moderna de Afganistán alá polos anos 1960 foi derrubado a semana pasada (estivera pechado desde 2021) para construír un gran centro comercial cunha mesquita de oito plantas. O cine, até agora, aínda que pecho, mantíñase como un punto de referencia no centro da cidade, un recordatorio da arte, a cultura e o lecer para moitos afgáns, que quedaron desolados.

Tampouco se debe esquecer a moitos dos emigrantes que Trump expulsou de EE. UU., sen ter en conta os anos ou os traballos que estaban a realizar nese país. É a discriminación. A política do presidente, que como o seu amigo Putin quere converter no dono do mundo: loita de titáns? Non, loita dun ditador e un autoritario. A verdade é que a lista do que está a suceder no mundo é longa. Non son bos tempos para os que creen na democracia, nos dereitos humanos, a solidariedade e até na natureza, que está a ser atacada polas políticas de contaminación que algúns dirixentes do mundo afirman que é mentira.

Por iso, estes días de celebración, enchentes e lecer, dediquemos algún tempo a reflexionar sobre o que está a suceder e cada un pense que se pode facer para melloralo. A area das praias está formada por millóns de granitos. Se cada un de nós (somos granitos) fai algo polos demais, polo mundo e a natureza, seguro que algo cambiaría. Dicía Mafalda: “Como sempre: o urxente non deixa tempo para o importante”. Pois iso. Felices festas!