Colau, Asens, Domènech, Pisarello e Roures, un quinteto para amenizar o verán

En realidade, as súas pretensións son as de liderar, ou estar dentro do proxecto. Iso si, con mando en praza. Sempre son os mesmos, que cambian de siglas, ou aqueles/as que declararon, non hai tanto tempo, que deixaban a política. Claro que iso era só de boca para fóra e por pouco tempo. Volven de novo transformados no que sexa: se non son eles, o mundo acábase.

Din que os experimentos se fan en casa e con gasosa. Pero iso é válido para os demais, non serve para un mesmo, ser insuperable. Se non, que llo digan a uns cantos: Ada Colau, que “deixou a política”; Jaume Asens, tres cuartos do mesmo; e como non hai dous sen tres, pois Xavi Domènech fixo o propio. Pero a verdade é que seguen movendo fíos, pisando aos que faga falta para seguir, como se di en Catalunya, “na pomada”. Sen esquecer, en todo este grupo de “salvadores da patria” —que patria?, a que toque en cada momento—, non falta o vicepresidente do Congreso, Gerardo Pisarello, o que mellor está agora colocado e nada no mar da política como ninguén.

A historia deste grupo de “políticos pola pasta” é longa, complicada, pero á vez sinxela.

Todos eles veñen do PSUC (a partido nai) e os seus distintos nomes posteriores de partidos. Fóronse adaptando. Eles son moi adaptativos, en demasiadas ocasións contraditorios. Comunistas e independentistas á vez? Si se pode (con permiso de Podemos), porque o din eles e a xente le pouco. E iso que na fundación dos Comúns falaban dunha “república catalá que comparte a soberanía co Estado”. Ademais, desde os seus inicios falouse do diálogo e a unidade da esquerda. Por iso, cando se constituíu Podemos, froito do movemento do 15M, foi un éxito nese momento. Despois, as cousas non eran o que explicaron.

Creouse Podemos en Catalunya, pero era unha mera sucursal de Madrid en todo, até o diñeiro dos rexedores dos concellos que foran elixidos nas municipais debía enviar á capital. Máis dun resistiuse. Pero non había infraestrutura, nin asesores, nin nada de nada. O importante era o partido nacional e o catro que mandaban.

Cando Pablo Iglesias era tan amigo de Colau, e esta constituíra o seu “propio” partido con familiares e amigos, as coletas púxolle nas súas mans a Podemos Catalunya, co beneplácito dos que o dirixían naquel momento, porque eles e os seus parentes tiñan cargos e bos soldos. Tratábase diso e de liquidar aos que non estaban de acordo. Así lle foi a Podemos en Catalunya: quedaron integrados nos Comúns. Agora están á greña, pero eles son os responsables do sucedido.

Xa neses tempos falábase da unidade da esquerda, a condición de que a controlasen eles. A unidade foise como a auga no inodoro despois de tirar da cadea. Agora volven de novo coa copla tan vella da unidade da esquerda, neste caso en Catalunya, sen Podemos, porque Pablo Iglesias e Colau terminaron como o rosario da aurora.

O trío da bencina —Colau, Asens e Domènech— fala de facer unha fronte común, ou un tripartito “especial” con ERC, a CUP e os Comúns para facerlle a puñeta, de paso, aos socialistas de Salvador Illa. E sen contar con Junts, que eles definen como a dereita independentista catalá, e deixando de lado aos de Podemos Catalunya, cuxos membros maioritariamente se pasaron ou acabarán facéndoo aos Comúns. Alguén dixo que “para ser interesante, un ten que provocar”.

Pero a cousa non termina aquí. Outro ex comunista/independentista, Jaume Roures, pelexado co seu socio de toda a vida nas produtoras (tivo que vender as súas accións e romper peras con el), ten a “sa idea” de estar no fregao, sen que se note moito. Porá diñeiro? Romperá as súas relacións “profesionais” cos sociatas? Como se adoita dicir, “toda persoa ten un prezo”, e Roures pode telo: é humano, ambicioso e sabe como facelo. É un mestre nesas artes.

Con esa fronte común da esquerda de todo tipo —#ERC, Comúns e CUP (miúda mestura)—, a serpe de verán (con permiso dos casos de presunta corrupción) está servida. Servirán as vacacións para que os teléfonos dos interesados estean conectados? Botaron a cana para ver que se pesca? Todo é posible, pero algúns estarán preocupados/as por si non contan con eles. Ao final, todos venden cambios, pactos, para que todo siga igual, coas mesmas persoas.

Carmen P. Flores