O “neno tirano da clase”, Donald Trump, saíu satisfeito do Cume da OTAN que se celebrou na Haia porque case todos os asistentes á mesma dixeron amén ás propostas lanzadas facía días polo presidente norteamericano. Vaise satisfeito porque o secretario xeral da OTAN, Mark Rutte, previamente pasoulle “xabón” a Trump falando marabillas del e da súa política. Para Rutte, “Trump é un bo amigo”, e proseguiu pasándolle xabón cando obriga aos seus aliados a aumentar o gasto militar e toma medidas decisivas en Irán para impedir que obteña armas nucleares. Non merece un respecto?

Os seus halagos, nos correos enviados e dados a coñecer polo propio Trump, continuaban: “Donald, vostede levounos a un momento realmente importante para Estados Unidos, Europa e o mundo. Logrará algo que ningún presidente estadounidense en décadas puido lograr”, escribiu Rutte. E seguía encomiando ao seu interlocutor: “Europa vai pagar dunha gran maneira, como debería, e será a súa vitoria.”

Algúns dos líderes asistente, en privado, consideraron excesivos os eloxios. Creo que rozaba o servilismo. Era necesario? Unha estratexia para compracer ao “neno malcriado”? O cume estivo deseñada e planificada para agradar a Donald Trump, quen, por certo, no anterior conclave abandonouno un día antes de que terminase, falando pestes da OTAN. Esperando a espantada do inquilino da Casa Branca, puxéronlle a alfombra vermella á súa medida para que non teña ningún tropezo que o fixese enfadar e, como nos teñen afeitos, collese a de Villadiego. Non sucedeu así, e o propio Trump declaraba que se ía ao seu país con boas vibracións. Imos, que se saíu coa súa, ao aprobar o obxectivo de destinar cada país o 5 % do produto interior bruto a defensa.

Agora ben, iso non quere dicir que cada país membro vaia gastar esa cantidade, e non todos acordaran a cifra do 5 %. Claro que o secretario xeral ha utilizado unha linguaxe “diplomática” para camuflar a unidade.

O presidente do Goberno de España, Pedro Sánchez, xa manifestara días antes, e despois dunha conversación con Rutte, que España non podía asumir o 5 %. Ao parecer, o secretario xeral había aceptado a decisión. Quizais porque Sánchez plantara cara a Trump, leste, antes de chegar ao cume, lanzara unha advertencia ao xefe do Executivo, dicíndolle que debía cumprir co investimento do 5 %, cousa que o presidente español négase a cumprir.

Tras a reunión, Trump realizaba un encontro cos medios, que aproveitou para ameazar a España: “Vou negociar eu mesmo o acordo comercial con España. Ímoslles a facer pagar o dobre. E eu dígoo en serio.”

A chulería de Trump, que non é pouca, tivo en fronte ao presidente Sánchez, que fixo moitas cousas mal —as critiquei—, pero cando fai algo ben, tamén hai que dicilo. A actitude do presidente español meréceme todo o respecto. Plantoulle cara ao todopoderoso e chulo Trump, que gusta de humillar aos países e as súas xentes. Alguén lle ten que dicir que non. Que hai unha liña que non pode cruzar. Que España non é a súa leira particular. E que, non se esqueza, nela ten, que saibamos, dúas bases militares activas: en Rota e Morón, que son utilizadas de forma conxunta e supervisadas baixo acordos bilaterais.

O presidente Sánchez deixou claro que non chegará ao 5 %, pero “a clave, como explicaba el, é cumprir coas capacidades que nos esixe”. E nese punto, a intervención das Forzas Armadas españolas ten un papel destacado nas manobras, cun despregamento de 3.200 militares e unha gran cantidade de medios materiais. Nestes momentos, o Mando Conxunto de Operacións Especiais español lidera, por primeira vez, o Compoñente de Operacións Especiais da Alianza, onde está a ter un papel destacado. Son recoñecidos os seus traballos nos distintos campos nos que actúan. A imaxe é boa e considerada como moi profesional. Por iso Sánchez púxoa en valor á hora de defender a postura española.

Unha actitude moi valente, que non foi secundada por outras colegas europeas, que se mostraron servís con Trump e un pouco fuxidíos con Sánchez. Así que, a pesar de que algúns partidos políticos pensen que non hai que investir en armamento (a min non me gusta tampouco), recoñezo que, se veñen mal dadas, non se pode ir con paus, abanicos e pelotas para defender ás persoas. Si?

Como dicía o erudito romano Flavio Vegecio Renato fai máis de 1.500 anos: “Se queres a paz, prepárache para a guerra”. Hai que ser previdos polo si ou polo non. E aínda que pareza unha fábula, Sánchez-David enfrontouse a Goliat-Trump. Polo menos enfrontouse; o final, xa o veremos.