Din que despois da tormenta vén a calma. Meteorológicamente falando, si; noutras materias, non sempre ocorre así, aínda que pode temperar a intensidade dos conflitos. Iso está a suceder coa chegada ao goberno da Generalitat de Catalunya de Salvador Illa, o seu presidente, que, desde que ocupa o Palau da praza de Sant Jaume, está a achegar máis tranquilidade á vida en Catalunya. Ten un prezo? É máis probable que si. Nada é gratis, e a política, como outros sectores, está inmersa no mercadeo: eu apóioche, a cambio de… Es o que está a ocorrer. Ao final coñecerase o prezo que tiveron que pagar os socialistas cataláns pola tranquilidade que impera.

O independentismo, por todo suceder, perdeu fol: a xente que os apoiaba sente traizoada, non sae á rúa a manifestar como antes, e iso significa que as rúas son de todos. Para iso pagan os impostos: para gozalas con tranquilidade, acougo e sentir seguros. A inclusión social é algo que se botaba de menos en terras catalás. A normalidade institucional —que quere dicir respecto para todas as institucións democráticas, gusten ou non— debe ser a tónica dominante para protexer a democracia. Respectar só o que coincida coa súa ideoloxía non é respecto, nin tolerancia. A democracia tamén é tolerancia, entre outras moitas cousas.

Este luns de verbena en boa parte de España, o Rei Felipe VI visitaba Montserrat nunha xornada de recoñecemento da figura do Abat Oliva no milenario da fundación do mosteiro. Un acontecemento importante por dúas razóns: porque é a primeira vez que o Rei Felipe, como monarca, acode alí —fíxoo en 2011 como Príncipe de Asturias—; e porque Montserrat é o lugar “sacro” dos independentistas excluíntes. A presenza do Rei pódese interpretar como un sacrilegio. A verdade é que calquera persoa pode visitala sen sentir un hereje. Montserrat é un lugar de culto, aínda que algúns queiran que sexa outra cousa —que, é certo, nos anos duros o foi—. A presenza dos Reis no mosteiro forma parte da normalidade cotiá, da institucional e, por que non, da social.

Dicía Mahatma Gandhi que “a intolerancia mesma é unha forma de violencia e un obstáculo ao crecemento do verdadeiro espírito democrático”.

O Rei foi recibido polo presidente Illa, o ministro Hereu, o delegado do Goberno e o abade de Montserrat, Manel Gasch, quen na súa intervención reivindicou a estabilidade de Montserrat na cultura catalá. Pola súa banda, o Rei Felipe definía Montserrat como un gran punto de encontro da cultura catalá, española e europea. Do mesmo xeito, pediu ser “constantes na renuncia aos discursos totalitarios, as identidades excluíntes, os prexuízos, os extremismos e as pretensións de superioridade moral” e apoiou a viaxe cara ao ben común. Un discurso valente que non gustou nada aos partidarios da exclusión, os intolerantes e eses que pensan que Catalunya é de discurso único… Equivócanse. A protesta que convocaran para montarlles o número aos Reis non foi secundada: pouca presenza.

Como era de esperar, as opinións —que son libres— non se fixeron esperar. O presidente de ERC, Oriol Junqueras, manifestaba que a visita dos Reis a Montserrat é “unha falta de respecto a Catalunya”. Unha opinión que é a súa. Seguro que hai quen non están de acordo, porque pensan doutra maneira. O problema sempre é o mesmo: falan sempre en nome de Catalunya, cando este país é plural, tolerante e respectuoso con quen opinan de diferentes maneiras.

Así mesmo, o Rei pediu ser "constantes na renuncia aos discursos totalitarios, as identidades excluíntes, os prexuízos, os extremismos e as pretensións de superioridade moral" e apoiar a viaxe cara ao ben común. Dicía o Premio Nobel da Paz, Kofi Annan, que “a diversidade nos enriquece; a tolerancia únenos”.

Así que Montserrat, unha vez máis, para a normalidade democrática —esa que nunca debeu perder— e para mostrar que os cidadáns de Catalunya son plurais, tolerantes e respectuosos coas institucións, aínda que a algún non gústenlles algunhas delas. Non sei quen dixo que “a tolerancia é esa sensación molesta de que, ao final, o outro puidese ter razón”.