“En España o mérito non se premia. Prémiase o roubar e o ser lercho. En España prémiase todo o malo.” Esta frase é do xenial e polifacético escritor galego Ramón María do Val-Inclán, o mestre do esperpento. Vendo o que está a suceder cos dous exsecretarios de organización do PSOE (aínda que sexa unha anécdota, segundo Pedro Sánchez), a frase cobra actualidade e convida a unha reflexión profunda. As cousas malas son as que máis se repiten. Por que será? É moi simple: o diñeiro e o poder adoitan corromper ás persoas que carecen de principios, mesmo aos que os teñen a tempo parcial.

A temperatura vai en aumento, non só a meteorolóxica, senón a política, que está a chegar a uns límites insoportables, alarmantes. Na mañá deste mércores caloroso, o hemiciclo do Congreso dos Deputados, unha vez máis, serviu de escenario de enfrontamentos e insultos que foron subindo de ton, e as bancadas, segundo as intervencións, aplaudían ou se alborotaban, con berros, golpes e insultos que parecían máis propios do patio dun colexio de nenos pequenos enfadados, sen poder reprimir os seus impulsos. Nos nenos pode ter pase, tolerancia até certo punto; na sede da representación do pobo, onde o diálogo, a tolerancia e o gardar as formas son esenciais, non. A imaxe só serve para seguir aumentando a desafección cara á política e o aumento de votos aos partidos de ultradereita ou populistas, que nalgúns casos son os mesmos.

O presidente do Goberno, Pedro Sánchez, leva días sufrindo os efectos das tropelías de Santo Cerdán e José Luís Ábalos, as súas dúas mans dereitas, que se tivo que cortar. Quizais o líder socialista ha aplicado “a frase do Evanxeo de San Mateo que di ‘Que non saiba a túa man esquerda o que fai a dereita’”, por iso non se decatou do que estaban a facer os xenios das finanzas en beneficio propio, porque debían pensar que a caridade empeza por un mesmo. Só así se entende a situación tan incrible.

Como era de esperar, o líder do PP, Alberto Núñez Feijóo, na súa intervención, foi directamente á xugular do inquilino de Moncloa; díxolle de todo menos bonito, até chegou a soltar que era “o lobo dunha manda corrupta”. Na súa liña, o líder de Vox, Santiago Abascal, chamoulle “corrupto e traidor”; ditos as gabanzas, marchouse do escenario sen esperar a resposta do insultado. Abascal só pretendía protagonizar unha actuación estelar de face aos seus votantes.

As intervencións seguían producir, con coros nada celestiais ao redor. As palabras que máis incomodaron ao presidente Sánchez foron as do portavoz de ERC, Rufián, quen, deixando de lado o ton cordial que até esa mesma mañá mantivera co executivo, preguntáballe: “Xure e perjure que isto non é a G urter do PSOE?”. Foi nese momento cando Sánchez irritouse como facía tempo que non o facía cos republicanos.

No medio de tanto alboroto, balbordo e insultos, a presidenta do Congreso tivo que intervir en máis dunha ocasión, chamando á orde ao tímido e educado Miguel Tella, que non para de falar, facer xestos e insultar. É o que sabe facer mellor no seu quefacer diario político. Xa o dicía Val-Inclán: “En España, o traballo e a intelixencia sempre se viron menosprezados. Aquí todo o manda o diñeiro”.

Neste escenario de confrontación e falta de respecto, chamou moito a atención a ausencia dos ministros de Sumar que non tiñan que responder preguntas. Entre os ausentes, a vicepresidenta Yolanda Díaz, que agora, por razóns electoralistas, trata de marcar distancia co presidente do Goberno. Boa é Díaz para sacar proveito de calquera situación. Esta actitude seguiraa mantendo para tentar contrarrestar aos seus colegas de Podemos e distanciar do goberno de Sánchez.

Dicía José Saramago que “O poder o contamina todo, é tóxico. É posible manter a pureza dos principios mentres estás afastado do poder. Pero necesitamos chegar ao poder para pór en práctica as nosas conviccións. E aí a cousa derrúbase, cando as nosas conviccións se enturban coa sucidade do poder.”

A xornada deste mércores é unha mostra patente do que non debe ser o comportamento dos representantes do “pobo”. Que os insultos, as descualificacións e o “e ti máis” non axudan á saúde da democracia. É hora dun cambio de actitudes en todos os partidos políticos; o fin de chegar á Moncloa non xustifica os medios utilizados. O mesmo que manter nela, tampouco está xustificado todo o que se está facendo. Que deixen de preocupar só dos seus intereses de partido e particulares, e lembren que o votaron para mellorar o país e a vida das persoas. Esa é a prioridade.