O pasado sábado, uns cantos millóns de persoas estaban pendentes do festival de Eurovisión para ver e escoitar aos cantantes que representaban aos seus respectivos países. As cancións, así como os seus intérpretes, habíaos para todos os gustos. E como ocorre cada ano, non adoita gañar a canción favorita do público. Alguén lembra que non houbese ningún escándalo ou sospeita de fraude nalgunha edición? Non, porque cada edición está rodeada de polémica. Por iso, este ano volveron a xurdir problemas, fraude e a política, como sempre, marcou os resultados do festival, que se celebrou en Suíza.

Nesta ocasión, o gañador foi o austriaco JJ coa súa ópera pop Wasted Love. En segundo lugar, Yuval Raphael de Israel, “a gran sorpresa” para todos, e que ten un tufillo fraudulento ese segundo posto. O primeiro sería demasiado; estaría moi mal que gañase Israel, porque ademais non se celebrase alí... Veríaselle demasiado o plumero. O mesmo que a clasificación de Melody, a representante de España coa súa canción Unha diva, que, contra todo prognóstico, quedou no posto 24 dos 26 participantes. Algo que tamén xera dúbidas máis que razoables. É unha maneira de castigar ao goberno de Pedro Sánchez.

Os intereses políticos están a desprazar os principios fundacionais de Eurovisión alá por 1956, cando a guerra dividira a Europa. A Unión Europea de Radiodifusión (UER), que se creou facía pouco tempo, buscaba crear un festival que representase a cooperación e o entendemento entre países.

Sempre declararon os representantes da UER que Eurovisión non estaba politizado. A realidade foinos mostrando que non é verdade e que a presenza de Israel no certame non estaba xustificada, tendo en conta que en edicións anteriores vetouse a Rusia pola súa invasión a Ucraína. Se se ten en conta o que está a suceder en Gaza, non debería participar.

A opinión dos dous comentaristas de TVE na segunda semifinal, cando participaba a representante de Israel, lembraba a solicitude de España á UER para que se debatese a presenza de Israel. Comentario que molestou a Israel, que saíu protestando.

Esta situación tensa, onde a liberdade de expresión parece ausente ante a ameaza de sancionar a España por parte da UER si volvíanse a producir comentarios, facía intuír que algo nada agradable ía suceder, como así se puido comprobar na final. En temas de novas tecnoloxías, espionaxes e desinformación, o goberno de Netanyahu son uns mestres. Ao final, os votos para que Israel quedase en segundo lugar foron unha fraude e unha manipulación que hai que denunciar e investigar. Este escándalo non pode quedar así. Se non se chega ao fondo da fraude e destápase como se produciu no televoto, España debe marchar de Eurovisión. Non se pode quedar como os pringaos do festival, mentres un ministro israelí, encima, vai presumindo de que os cidadáns españois están a favor de Israel.

Con tranquilidade, e apoiando, por unha vez, a TVE, coas súas palabras: “Fronte aos dereitos humanos, o silencio non é unha opción. Paz e xustiza para Palestina”. TVE, que parece non ter moita influencia na UER, debe conseguir que outros países se unan á súa petición e esixan unha investigación a fondo do sucedido, para que Eurovisión non se utilice como moeda de cambio político.

Non teño nada en contra de Israel, nin moito menos cos seus cidadáns, só con aqueles extremistas que teñen a avaricia e a vinganza como lema, e, por suposto, con este goberno que está a cometer un xenocidio co pobo palestino. Así que, se non se aclara a fraude de votos, España debe abandonar Eurovisión, e o resto de países non deberían mirar cara a outro lado porque, aínda que pareza un tema menor, non o é.