Que as augas andan movidas no panorama político español é máis que evidente, non fai falta dicilo. As frontes son varios, pero Madrid, capital de España e sede do goberno, entre outras institucións, está máis movida que nunca. Sen esquecer Valencia, cuxo presidente se converteu nun “fanfurriñeiro” de pelexas, nas que el mesmo meteuse.

Este mércores, o Congreso dos Deputados foi escenario (teatro?) da comparecencia do presidente do goberno, Pedro Sánchez, para explicar ás súas señorías o investimento en Defensa, que, segundo el, cumpriría o compromiso de elevar o gasto até o 2% do PIB, como se comprometeu con Europa, porque así llo esixen. Iso será posible “sen tocar un céntimo do gasto social”. Non explicou como o fará nin de onde o pagará. O presidente manifestou que aprazou a explicación dos seus plans ata que na UE prodúzase un acordo sobre o investimento que hai que destinar á seguridade e defensa, e coñecer como se pensa financiar.

O xefe da oposición, Alberto Núñez Feijóo, estaba a esperarlle coa súa intervención escrita, e respondíalle que non é posible que non saiba nada. Ademais, esixiulle que calquera decisión debe ser levada ao Congreso para ser votada. Non desaproveitou a ocasión para pedirlle que o que debe facer de maneira inmediata é presentar os orzamentos.

A portavoz de Sumar, que declarou en máis dunha ocasión estar en contra do gasto militar, Verónica Barbero, dicía que a OTAN é unha estrutura obsoleta, inoperante e inútil, e pediu saír da Alianza, á que cualificou como unha organización zombi. Podemos foi case na mesma liña e o resto dos partidos non llo puxeron fácil a Sánchez.

A intervención esperpéntica, a da portavoz de Junts, Miriam Nogueras, que, á parte de facer demagoxia, levaba a auga ao seu muíño reclamando “que a nova arquitectura de Defensa reverta en beneficios para Cataluña”.

Yolanda Díaz leva días pedindo que o presidente Sánchez presente os orzamentos ao Congreso, o mesmo que o resto de partidos, en especial o PP, que até na sesión deste mércores volvíallo a esixir. Todo o mundo pide que presente os orzamentos sen dicir se o van a votar ou non, cousa que Sánchez non quere, sabedor da falta de votos para aprobalos. Non quere engadir outra derrota máis e que lla lembren cada día. A situación segue sendo moi complicada para a parte socialista do goberno. O inimigo téñeno en casa: Sumar, para dar o seu apoio, pedirá algo a cambio, o mesmo que Junts, que se está fregando as mans. ERC fará o propio para non quedar por parvo. O PNV tamén o fará. O PP e VOX farán o que se espera: votarán en contra. Entón, por que lle piden ao presidente que vaia ao matadoiro? Onde está a responsabilidade das súas señorías neste tema tan importante para o país? Debe estar gardada nalgún caixón cuxas chaves se lanzaron ao mar. A cidadanía mira a situación cunha incredulidade espantosa. Interpreta que os intereses dos partidos, as súas loitas entre eles, están por encima dos da cidadanía. Todo un exemplo que axuda moito á credibilidade deles. Escribía o político e avogado español Cándido Nocedal que “No mundo adoita chamar habilidade á falta de vergoña.”

En Valencia, o seu presidente, que debería estar na súa casa polo sucedido coa DANA, despois de chegar a un acordo con VOX para sacar adiante os orzamentos. Claro que para conseguilos tivo que asumir os postulados ultras do partido de Santiago Abascal, como en inmigración, medio ambiente, recortes nas subvencións para a promoción da lingua valenciana, suprimir todas as partidas posibles destinadas á Memoria Histórica e recortar a cooperación e desenvolvemento da historia da rexión.

Pois subidito o presidente do Ventorro, cunha chulería impresentable, dicía: “Se non tes o que tes que ter para presentar os orzamentos da reconstrución da desgraza máis grande de España, non te mereces ser presidente de España”. Aí están os orzamentos de Valencia… O que non dixo a continuación son dúas cousas: que a chulería coa que falaba é indigna de alguén que leva sobre as súas costas máis de douscentos falecidos por estar “a comer” cunha xornalista e desatender unha situación tan grave, a pesar de estar informado.

Dous, que o custo que debe pagar a VOX, o partido xenófobo, non é digno dun goberno que se chama demócrata. Mazón, que non asumiu a súa responsabilidade, para seguir no cargo pacta coa ultradereita, co beneplácito de Feijóo, non é consciente, ou si, de que está morto politicamente, que cando vai pola rúa insúltano, que non pode pasear tranquilamente, e que o mellor que pode facer é marchar da presidencia, mesmo de Valencia, para deixar que o tempo mitigue a dor que teñen os afectados pola DANA e especialmente as familias que perderon algún ser querido. Dicía o filósofo Yutang Lin que “O home superior ama a súa alma; o home inferior ama a súa propiedade.”

Pedro Sánchez non ten un panorama idílico, nin sequera levadío, cando conta con partidos que o agradecemento non o coñecen, ou que ten dentro a un socio que lle fai a cama. É casual que un grupo de intelectuais maniféstese diante do Congreso cando se debate o gasto en Defensa? Quen é o ministro de Cultura e a que partido pertence? Branco e en botella, define que o inimigo está no propio goberno.