O problema desta sociedade é que todo transcorre demasiado rápido. Os acontecementos se superponen e o que hai apenas uns meses, mesmo unas poucas semanas, era unha noticia importante, ao pouco tempo —mesmo en horas— queda relegado ao pasado por outro suceso. Iso significa que se chega a recompilar tanta información que algunha haberá que enviar á papeleira do computador que é a nosa cabeza. Por iso, como dicía Camilo José Cela, “a sete anos dun suceso, o suceso xa é outro”. Quizais por iso, á clase política, e especialmente á dirixente, resúltalle fácil afirmar moi convencida unha cousa e, ao cabo dun tempo, dicir outra sen que se lle mova un pelo. Para os que sexan calvos, sen que a calva se lles poña vermella, e non precisamente de tomar o sol.

Este fin de semana, Martorell, unha poboación próxima ao municipio de Sant Vicenç dels Horts, na comarca do Baix Llobregat, onde vive o líder de ERC, Oriol Junqueras, convertíase no centro da segunda parte do congreso de ERC. Coa súa Ponte do Diaño como un dos símbolos do municipio, terá algo que ver no conclave? Nel, Junqueras e a súa man dereita, Elisenda Alamany, hanse desmelenado (máis ela que el, por razóns obvias). Algúns pensarán que foi unha posta en escena e unha actuación xenial do novo dúo político, que, como sempre, por aquilo da paridade que os partidos deben “cumprir”...

Junqueras necesita reafirmar a súa posición de líder e, ademais, demostrar que pode converter, segundo o momento, en aliado do Goberno ou en oposición pública, para non deixar que Puigdemont cómalle o terreo. Tamén necesita vender os seus logros ante uns votantes moi parecidos: é a guerra de quen se vende mellor diante do seu electorado. Para iso, nada mellor que a utilización dos medios de comunicación. É a nova estratexia dos republicanos.

O congreso aprobou o relatorio estratéxico, un documento que marca a súa folla de ruta para, segundo eles, “recuperar a maioría independentista en 2031”. Iso si, non puxeron prazos para un hipotético referendo. Suponse que iso formará parte das peticións a cambio do seu apoio ao presidente Pedro Sánchez, tendo en conta a carreira entre Junts e ERC por demostrar quen dos dous partidos consegue sacar máis concesións aos socialistas. É a batalla de quen logra colgar máis medallas no seu peito musculado de mercadeo.

Como adoita ocorrer en calquera congreso, os discursos forman parte do guion. Aí pódese apreciar quen a di máis gorda. Abriu o espectáculo a secretaria xeral, Elisenda Alamany (quen, por certo, tivo un percorrido político que vai desde Podemos, onde iniciou a súa andaina, xunto cos Comúns da man do seu amigo Xavier Domènech, até chegar a ERC). Prometía “desacomplejarse”. Estívoo algunha vez politicamente cohibida? É evidente que non. Ademais, con voz contundente, manifestou, entre outras cousas, que “seremos a ferramenta para a liberdade do país”. Estamos arranxados os cidadáns e cidadás de Cataluña se Alamany, con eses cambios ideolóxicos, vainos a liberar. De que? Non sería mellor que a cidadanía catalá fixéseo por si soa? As tutelas son malas, e todos son maiorciños para que o fagan por eles mesmos. Dicía en máis dunha ocasión Charles de Gaulle que “cheguei á conclusión de que a política é demasiado seria para deixala en mans dos políticos”.

Como non podía ser doutra maneira, pechou o acto o líder e gañador do congreso, Oriol Junqueras, evidenciando as diferenzas entre os diversos sectores. Visualizáronse bastantes cadeiras buxán e algúns tuits con opinións diversas (entre elas, a de Carmen Forcadell, que non está moi contenta). Junqueras, na súa mellor actuación, afirmaba estar convencido de que o partido que lidera ten a mellor “receita de todas os posibles”. E, como sabía que se estaban levando a cabo as negociacións para frear a folga de Rodalies de Renfe, botando unha man ao acordo, apostilaba, sabendo que sería aplaudido: “Non nos merecemos un servizo terceiromundista”. E quedou tan pancho.

Non tanto un día despois, cando soubo que Junts colocara a un peón seu e membro da ANC, Eduard Gràcia, no Consello de Administración de Renfe. Que opinará Junqueras agora? Junts critica a Renfe, pero á vez busca colocar aos seus peóns para seguir movendo ficha. Recuperaron o espírito do sector “negocio” da antiga Convergència. Todo isto mentres os republicanos pechaban o seu congreso.

Dicía Séneca que “o que as leis non prohiben, pode prohibilo a honestidade”.

Así que, colorín colorado, esta actuación, de momento, terminou.