As guerras non se combaten con plastilina e populismos baratos

 Estar na UE non é unha opción á carta: estase para o bo e tamén para o que non acaba de gustar. 

As guerras non son a mellor situación posible, ben ao contrario, son a destrución humana por parte duns individuos que non respectan nada e que sofren as xentes que non foron responsables delas. Pero están aí, cada vez máis preto, propiciadas por uns personaxes sinistros: autoritarios, imperialistas e ávidos de diñeiro. A posibilidade dunha III Guerra Mundial non é descartable tendo a Trump, a Putin e a algúns elixidos máis. Dicía Cicerón que “As leis calan cando as armas falan”.

Donald Trump, coa súa chegada á Casa Branca, e o seu afán supremacista de neno malcriado acompañado, entre outros, de Musk, director de orquestra con neno incluído, ás veces collido da man e outras subido ás súas costas (na súa empresa nunca fixo eses numeritos), leouna parda. Non só cos aranceis, expulsións de estranxeiros aos que chama delincuentes, o seu conflito con Ucraína (a favor de Putin, en contra de Zelenski), o abuso de poder querendo cobrar con terras raras a achega que no seu día fixo Biden para axudar ao goberno ucraíno. A ameaza de abandonar a OTAN e as súas declaracións en contra de Europa, á que tratou con desprezo, advertindo que non haberá máis axuda do seu goberno e que se espabile no seu defensa porque EE.UU. non o fará. A ameaza de Trump fixo que Europa reaccione. Dicía Heráclito que “Os grandes resultados requiren grandes ambicións”.

A presidenta da UE, Úrsula von der Leyen, propuña días atrás aos gobernos europeos un paquete de medidas que permita aos estados un rearmamento rápido, mobilizando até 800.000 millóns de euros. Esa cantidade sairía da combinación dos orzamentos dos países con préstamos mutuos e a posibilidade de contar con fondos de cohesión para asumir os gastos militares. É, ademais, unha demostración de cohesión e unidade dos países de Europa.

Con esa formulación, os países deben buscar os recursos para contribuír á proposta de von der Leyen. En España, o presidente do goberno, Pedro Sánchez, non está a ter uns días bos. A maioría dos partidos, incluídos os que dan o seu apoio ao goberno, non están polo labor: non queren máis gastos en defensa. Unha actitude que non se corresponde coa situación actual. A defensa do país non é un bo investimento? Se cren que as ameazas de Putin non son cribles, que miren a Ucraína. Dicía o romano Flavio Vegecio que “Si queres a paz, prepárache para a guerra”. Unha frase que describe moi ben o seu significado.

Ante as declaracións dos líderes políticos, o presidente Sánchez anunciaba que este xoves se reuniría cos partidos políticos, excepto con VOX, para comentar con eles o tema e coñecer si apoiarían ao goberno. Unhas reunións que non foron demasiado frutíferas. Tras as declaracións de cada un dos representantes políticos que estiveran en Moncloa, e con só o si do PNV, que apoiará a decisión do goberno, o presidente compareceu para dicir que “a paz en Ucraína e a prosperidade en Europa son dúas caras da mesma moeda”. Mostraba a súa preocupación porque a situación en Ucraína non é só un problema desta zona, senón da orde multilateral, as regras de xogo coas que conviven os países. Non é un tema menor, é grave.

Na súa comparecencia ante os medios, o presidente deixou entrever que a proposta non pasará polo Congreso. É obvia a razón: non hai votos suficientes e comprometeuse coa UE a participar. Dúas razóns de peso.

Os erros que cometeu Sánchez ao convocar a reunión cos líderes políticos inclúen o ter a primeira reunión, de case dúas horas, con Yolanda Díaz, sabendo o que pensa e que non pode controlar ás formacións que compoñen Sumar, como se viu nesta ocasión e noutras. Mentres pasaba esas case dúas horas con Díaz, ao xefe da oposición, Alberto Núñez Feijóo, dedicáballe 30 minutos, como ao resto de partidos. 

Buscar alianzas no gasto en defensa é un tema de Estado que debería ser acordado co grupo maioritario, mediante diálogo e máis diálogo. Escenificar un bo trato a Feijóo estaría ben. Non se fixo; os dous tiñan unhas caras que o dicían todo. Excluír a Vox da reunión é darlle máis munición, aínda sabendo como está a actuar Abascal, o seu apoio a Trump e as súas conexións coa ultradereita. Si por primeira vez estivo Bildu, podería facer o mesmo con Vox, que ten tres millóns de votantes.

Que España debe investir en defensa é necesario. Estar na UE non é unha opción á carta: estase para o bo e tamén para o que non acaba de gustar. Son as servidumes de pertenza, pero, ademais, dada a situación, é necesario facelo. As invasións non se combaten con plastilina, chuches e boas palabras. A seguridade das persoas está por encima de calquera outra cousa. Hai que ser realistas.As guerras tambin son ternológicas, a defensa destas  son moi necesarias 

O numerito da “líder” de Podemos, Ione Belarra, con esa camiseta con “Non á guerra” era innecesario, moi populista para saír nas fotos, e estaría máis acertada a frase “Podemos amente na defensa das mulleres”. Escribía Hermann Hesse que “Hai quen se consideran perfectos, pero é só porque esixen menos de si mesmos”.

Ao final, despues de tanta escenificación, o PP  non quedará máis remedio que apoiar a medida, diranllo os seus colegas europeos