Prohibir o veo?

A imposición do veo e outras vestimentas—algunhas das cales parecen cárceres andantes—denigra ás mulleres que ven obrigadas a levalas, na maioría dos casos en contra da súa vontade.

Achégase o 8 de marzo, data na que se celebra o Día Internacional da Muller. Un día reivindicativo no que adoitan abordar temas, novos ou recorrentes, porque os obxectivos aínda non se alcanzaron. Agora, de novo, volve o debate sobre a utilización do hiyab nos centros educativos. Non é unha proposta nova, senón cíclica, porque o problema segue sen resolver; déixase aparcado á espera de que alguén se atreva a enfrontalo.

Dúas profesoras, Sonia Sierra e Elena do Alicerce, feministas que viven a diario o problema nas aulas coas mozas que utilizan esta vestimenta, rexeitan a perpetuación do veo islámico, que consideran discriminatorio, excluínte e unha imposición promovida nos últimos anos por sectores máis conservadores. O seu feminismo e a súa faceta docente leváronas a presentar unha proposta de modificación lexislativa no Congreso para prohibir o uso do hiyab nos centros educativos das comunidades autónomas onde gobernan partidos afíns á súa postura, xa que as competencias en educación están transferidas ás autonomías.

O debate sobre a defensa das mulleres que ven obrigadas a levar o hiyab (ou veo), o chador, o niqab ou o burka non é novo nin exclusivo de España. Outros países tamén enfrontan este problema e algúns xa tomaron medidas, a pesar das protestas iniciais. A imposición do veo e outras vestimentas—algunhas das cales parecen cárceres andantes—denigra ás mulleres que ven obrigadas a levalas, na maioría dos casos en contra da súa vontade. Isto significa que os seus dereitos son vulnerados polos seus pais, irmáns ou maridos en nome dunha aplicación estrita da relixión, sen que ninguén faga nada. “O acto máis valente segue sendo pensar por ti mesmo. En voz alta”, dicía a deseñadora Coco Chanel.

Moitas feministas apoian a prohibición do veo nas escolas e do resto de vestimentas en espazos públicos, institucións e rúas. É unha postura que merece respaldo para defender ás mulleres que non poden facelo por si mesmas. Non é un tema cultural, por moito que algúns tenten presentalo así; é unha imposición que non debe ser ignorada. A sociedade ten a obrigación de actuar, e os gobernos tamén. Países como Francia (o primeiro en prohibir o veo integral), Alemaña, Suecia, Noruega, Italia, Dinamarca, Bélxica e Austria xa implantaron restricións. Para cando España? Non é unha cuestión cultural, senón social, de dereitos, de integración e de defensa das mulleres.

A formulación de debater nos partidos políticos a necesidade de limitar o uso do veo non é só unha cuestión feminista. O tema está na rúa e mirar cara a outro lado non é a mellor forma de afrontalo antes de que a situación se agrave. Conseguirase? Hai demasiados intereses en xogo para alcanzar un acordo. A activista Angela Davis dicía: “Non estou a aceptar as cousas que non podo cambiar; estou a cambiar as cousas que non podo aceptar”.