Donald Trump, o presidente de Estados Unidos, ademais do seu cabelo louro tinguido, ten un plan establecido: gañar diñeiro persoalmente, camuflado baixo a escusa de facer grande ao seu país. A grandeza é a xustificación que moitos dos seus votantes chegáronse a crer. Grande é practicar o desprezo cara a outras persoas que abandonaron os seus países en busca dunha vida mellor. O curioso é que el é froito da inmigración: a súa nai, nacida en Escocia, e o seu pai, fillo de inmigrantes alemáns. A diferenza co resto é que el, o "blanquito", louro, rico e cheo de créditos por pagar, presume da súa fortuna.

O presidente Trump chegou á Casa Branca coa “mochila” chea de odio cara a case todos, e nese traballo de vinganza, coa axuda duns cantos chiflados perigosos, está disposto a manter que o seu país é o máis grande do mundo. Con falta de respecto cara aos seus anteriores predecesores na presidencia, vende a idea de que todo o mundo aprovéitase de EE.UU., con especial inquina cara a Ucraína e Europa, sen importarlle as consecuencias internas e externas. O seu chulería non ten límites, a súa educación é escasa, a súa tolerancia é nula, e iso do respecto é para os demais. El é o ditador ao que hai que tolerarlle todo e, encima, rirlle as grazas. Esqueceuse de que a escravitude é cousa do pasado?

Aínda resoa o desprezo e a vexación sufrida polo presidente ucraíno, Volodímir Oleksándrovich Zelenski, que se lle fixo na Casa Branca diante de todas as cámaras de televisión, ante a perplexidade do mundo enteiro. Nunca antes sucedera algo similar. Menos mal que o presidente ucraíno tivo a suficiente dignidade para responderlle ás afirmacións que facía Trump. A historia quérea escribir Trump ao revés: os agredidos resultan ser agora os agresores e deben pedir desculpas. Trump acusouno de non querer chegar a un acordo pola paz, e apoia ao seu amigo, o ditador Putin, con quen fai moi boas faragullas. Dicía Epíteto que “non é o que che ocorre, senón como reaccionas o que importa”.

Trump, no pouco tempo que leva á fronte da presidencia do seu país, removeu os alicerces da terra. É unha ave rapiña que adoita coller ás súas presas e non as solta. A súa penúltima presa é Ucraína e o que esconde nas súas entrañas: as terras raras e minerais que tanto desexa. Quedar con elas é o seu obxectivo como pago aos miles de millóns que o goberno de Biden destinou como axuda a Ucraína. Quérese converter no "dono e señor das terras raras", sen deixar a súa outro título de "señor dos aranceis". Eses títulos iranse incrementando, porque a súa ambición e prepotencia non teñen límites.

Non hai que esquecer que xa durante o seu primeiro mandato, tiña no punto de mira a riqueza de Groenlandia. Agora volveu á súa idea inicial, un lugar onde "traballan" rusos e chineses, a quen quere expulsar para quedarllo. Un tema que, de momento, segue pendente. Necesita as terras raras e o petróleo, si ou si, custe o que custe. Nunca antes viuse tanto descaro, desprezo e prepotencia dun presidente estadounidense.

Mentres Europa mira con preocupación a situación que se está vivindo, o desprezo cara a Ucraína e a UE, á que di que tratou mal e aproveitouse do seu país. No entanto, nun intento de non chegar máis lonxe na tensión, o presidente de Francia, Emmanuel Macron, quen se erixiu para liderar Europa, viaxou a visitar a Trump para tentar suavizar a situación. Non trouxo, polo menos aparentemente, boas noticias. Trump díxolle que Europa debe pór máis diñeiro na Guerra de Ucraína, que EE. UU. xa puxo bastante. Despois, tocoulle a quenda ao primeiro ministro británico, Keir Starmer, quen declarou que non hai acordo sobre unha posible tregua e, quitándolle protagonismo a Macron, afirmou que están a traballar conxuntamente con Francia e outros aliados europeos para alcanzar un acordo, iso si, conxuntamente cos socios estadounidenses. Para este xoves está prevista un novo cume para discutir, acordar e alcanzar unha folla de ruta conxunta.

A postura da UE é clara, a pesar de que máis dun país que a integra ten intereses con EE. UU. e non queren tensar a corda. Agora ben, non están dispostos a aguantar moito máis as impertinencias e falta de respecto de Trump. Como isto vai para longo, aínda se vivirán xornadas nada agradables para case ninguén, menos para o neno rico e caprichoso que é o ocupante da Casa Branca.

Dicía o escultor Eduardo Chillida que “un home ten que ter sempre o nivel da dignidade por encima do nivel do medo”.