As babas de Juan Carlos Monedero e o seu feminismo á carta

Dicía Mafalda: “Que levante a man os que estean fartos de ver o mundo manexado cos pés!”. Creo que serían moitos os que poderían levantala. Están a ocorrer tantas cousas á vez, en diferentes ámbitos, que se pode chegar a esa conclusión de Mafalda: o mundo anda ao revés do que di o sentido común, a lóxica, a intelixencia, ou como @que quéiraselle chamar. Hai máis mostras que días ten o ano.

É máis que evidente, pero non menos incomprensible, que ter unha actitude na vida que sexa coherente entre o que se di e faise é imprescindible para ser unha persoa con ética e principios. O malo é que hai xente que di unha cousa e deféndea con tanta paixón que algúns lla creen. Pero despois eses personaxes actúan de maneira diferente ao que predican. Claro que as mentiras, as contradicións ou o engano teñen as patas moi curtas, e ao final termínanse descubrindo, en máis ou menos tempo.

Podemos, e os seus líderes e “lideresas” aos que se lles enche a boca de ser o “partido das mulleres”, cambiouse Podemos por Unidas Podemos, como mostra de que os homes pasaban a un segundo plano: empoderamiento das mulleres dentro do partido. A realidade é que só dúas mulleres, Irene Montero, a parella de Pablo Iglesias, e Ione Belarra, son as dúas caras visibles de Unidas Podemos. Foron postas por un home, Pablo Iglesias, que segue movendo os fíos ao seu antollo. No fondo, quen manda é o macho alfa. O machismo segue estando presente na formación azamboada, onde a democracia interna segue sendo inexistente. Faise o que manda Pablo Iglesias, quen delega nas dúas mulleres para que estean máis contentas.

Tanto feminismo que predicaron, tantas mentiras que saíron polas súas bocas, tanto de homes como de mulleres da formación azamboada, agora levan unha temporadita na que hai unha gran brecha entre o que din de face á galería e o que fan detrás do pano. Sumar e agora Unidas Podemos (son os mesmos con siglas diferentes por temas persoais, que non políticos) que os que teñen poder están a ser noticia polos posibles casos de acoso sexual. Este penúltimo (hai uns cantos máis) ten como protagonista a un dos fundadores de Podemos, Juan Carlos Monedero, ao que se lle acusa de posible acoso a máis dunha compañeira. Coñéceselle como “o baboso”. Non só no seo ou contorna do partido xurdiron denuncias públicas, senón que, na universidade onde imparte clases, están a saír alumnas que explican esta actitude. A universidade xa abriu unha investigación.

O preocupante da situación é que algunhas das afectadas pola actitude pouco congruente de Moedeiro explicaron que a dirección era coñecedora dos feitos e miraron para outro lado, tentando tapar o escándalo. Moedeiro é moito Moedeiro, dispón de moita información interna do partido e durante anos dedicouse “ás finanzas”, e de que maneira foi capaz de multiplicar os ingresos. Segue sendo útil?

O silencio das cordeiras de Unidas Podemos deixa ao descuberto que non se actúa da mesma maneira cuns/unas que con outros/as. Son demasiadas veces nas que Unidas gardou un sepulcral silencio na defensa de mulleres, especialmente as que fan referencia aos seus partidos. O que indica a amnesia que sofren cando non lles interesa, e o parciais que son cos demais.

O presunto acosador Moedeiro, o viaxeiro constante a Venezuela, o amigo de Maduro, declarou que non é verdade o que explican del e salgue disparando cara adiante afirmando: “Teño unha vantaxe e é que eu non teño unha persoa e un personaxe”, en alusión á súa excolega Errejón. É evidente que de persoa ten pouca e de personaxe moito. Aproveitar da súa “superioridade” de cargo (a chamada enfermidade do poder), crese con dereito de pernada? Impórtalle un comiño que o seu partido “azamboado” adxudicouse así mesmo ser o único que defende ás mulleres; imos, que descubriron o feminismo.

O problema de máis dun dirixente, con cargo, poder e diñeiro, é que se chegaron a crer que teñen a potestade de colocar a xente dentro e fóra do seu partido; cargos orgánicos, nas administracións, nos parlamentos... Iso cren que lles dá dereito a meterlles man ás mulleres, que se deixan “seducir” ante os seus encantos. Son os grandes triunfadores do engano, a perversión e a mentira. Iso é o que está a ocorrer agora en Unidas Podemos, que non son as únicas formacións ás que lles pasa; hai máis.

Creo que en Unidas Podemos destapouse o frasco do “machismo dirixente” e que posiblemente hai máis dun que vai saír salpicado. Son eses os que máis claman que o acoso sexual non hai que toleralo, senón combatelo, e que cando se apagan as luces da presenza nos medios, gardan esas proclamas para a seguinte actuación. Eles tocaron o poder e exérceno para eles mesmos.

Agora tócalles ás dúas marionetas de Pablo Iglesias, Belarra e Montero, saír a dar a cara, denunciar as posibles situacións de acoso e denunciar publicamente a todos os babosos que tanto dano están a facer. Farano? A medias, porque igual Moedeiro se cabrea e tira da manta que garda celosamente. Como explicaba Mafalda: “Xa que é tanta lea cambiar as estruturas… non se poderá polo menos darlles unha pintadita? Ou nin iso?”.