Estados Unidos, ou mellor dito, o seu actual presidente, Donald Trump, está decidido a pór patas para arriba a boa parte do mundo. O imperialismo do louro de bote non fixo máis que empezar, para desgraza de todos, incluído o seu propio país. É un goberno de kamikazes, disposto a ensinar que EE. UU. é o que decide o futuro do mundo, sen ter en conta a opinión dos demais, aos que trata cun desprezo indignante. Así é Trump e o seu equipo. A foto de hai non moitos días do presidente norteamericano na Casa Branca, acompañado de Musk, que se atopaba de pé cun dos seus fillos pequenos subido ao ombreiro, é das que fai historia e mostra a falta de respecto pola institución: a Casa Branca é o seu rancho e, como propietarios, fan o que lles vén en gana sen que Trump poida evitalo. “Poderoso cabaleiro é don diñeiro”, que diría Francisco de Quevedo.

Como a boca de Trump é un volcán en erupción permanente, nos poucos días que leva á fronte do goberno, entre os seus aranceis, o seu posicionamento na invasión/expulsión dos palestinos das súas terras e a súa postura na guerra de Ucraína, quere impor o seu criterio fronte a Europa (á que está a menosprezar) e ao propio país invadido, Ucraína, sen contar con el, pero si co seu amigo Putin, un personaxe turbio de ideas imperialistas como el e de hábitos pouco claros en relación cos seus opositores, moitos dos cales aparecen mortos ou “suicidados”. Unha maneira moi democrática de quitarllos de encima. Europa reaccionou rapidamente.

Nunha semana de sobresaltos para Europa, o presidente francés, Emmanuel Macron, convocaba de urxencia unha reunión en París con líderes europeos para falar de Ucraína, o desprezo de Trump cara a Europa e a perda de valores. Os líderes de Francia (país anfitrión), Alemaña, Italia, España, os países bálticos e nórdicos, o primeiro ministro británico e os xefes da OTAN, a Comisión Europea e o Consello de Europa foron os asistentes.

Unha reunión nada fácil, tendo en conta que a semana anterior iniciábase coas declaracións do vicepresidente estadounidense, J.D. Vance, nas que afirmaba que Europa e a súa regulación excesiva de tecnoloxías potencialmente daniñas eran totalmente erróneas. Só dous días despois desa pulla, Trump chamou a Putin para iniciar conversacións entre os dous países sobre o fin da guerra. Pero ese mesmo día, sen deixar respirar a Europa, o secretario de Defensa de EE. UU., Pete Hegseth, afirmou nunha reunión no corazón do goberno europeo que “Estados Unidos xa estaba centrado na seguridade de Europa e que o continente tería que tomar a iniciativa na defensa de Ucraína”. Imos, que a mensaxe era moi clarito e contundente.

Pero para terminar a semana como empezara, con ataques directos a todos os países, sen ningún miramiento e con pouca estratexia diplomática (eles non a necesitan, son os “amos” do mundo), Vance realizou un ataque ideolóxico no que acusou as democracias europeas de reprimir a liberdade de expresión, inclinar ante o multiculturalismo e de ter medo á ultradereita. Segundo Vance, Rusia non é a ameaza; a verdadeira ameaza para Europa vén de dentro. Con esas formulacións de apoio á ultradereita en Europa e o seu talante desprezativo, Vance negouse a reunir co chanceler alemán, Olaf Scholz, pero si o fixo coa líder do partido de extrema dereita AfD, Alice Weidel, un partido que realmente representa unha ameaza para a democracia alemá.

Desde a chegada de Trump á Casa Branca, todo está a transcorrer tan rápido que, en tan só cinco días, os líderes europeos déronse conta de tres realidades: primeiro, que EE. UU. e Europa xa non comparten os mesmos valores que en 1945 fixeron posible a alianza transatlántica; segundo, que Europa non pode confiar en EE. UU. para defendela. Dunha plumada, o novo goberno estadounidense cargoulla. Terceiro, que Europa non conta no plan estadounidense, porque non ten un plan para Europa, ou polo menos non manifestou a súa intención de tela en conta.

Por todo este cúmulo de desencontros e desprezos do goberno de Trump cara a Europa, facíase necesaria un cume europeo, á que asistiron os líderes dos países con máis empuxe, pero tamén os mellor equipados e máis capaces. Entre eles, Gran Bretaña, que, aínda que non é membro da UE, é un importante contribuínte a Ucraína e unha potente forza militar europea.

Concluída o Cume de París, que non será a única, só foi unha primeira toma de contacto para pór sobre a mesa a situación actual e o temor de que Trump e Putin estean a tratar de negociar o futuro da seguridade de Europa por encima dos seus líderes. Por iso, o Cume de París tivo un dobre obxectivo: mostrar unha solidariedade conxunta con Ucraína e planificar unha estratexia para persuadir a Trump de que Europa ten a súa propia seguridade e recursos nas conversacións sobre Ucraína, e que debe estar presente na mesa de negociacións, que, por certo, empezan este martes.