Até o último minuto, con varias horas de parón no Consello de Ministros, Pedro Sánchez conseguiu que Junts bendixese o troceado decreto Ómnibus, no que van pensións, transportes e diñeiros para a Dana e os desastres de Canarias. As negociacións foron intensas. Junts non quería todo o bloque porque, segundo eles, había cousas coas que non estaba de acordo. E tras longos tiras e afrouxas (as do goberno), finalmente conseguiu a súa promesa de votar a favor cando chegue de novo ao Congreso.

Pedro Sánchez dixo nun acto do seu partido que faría todo o posible para que saíse adiante, mesmo buscaría debaixo das pedras se facía falta. Así o fixo: levantou pedras e de debaixo delas saíulle o alacrán de Junts, que lle volveu a picar para conseguir os seus obxectivos: dobregar ao mismísimo Pedro Sánchez e vender os seus logros, que, por certo, tardaron pouco en facelo. Cantas cousas máis das explicadas até agora sacaron a cambio? Iranse coñecendo, senón para os “junteros” non tería graza ocultalas. Faise necesario ir anunciándoas aos poucos e, como di o seu “bocachanclas”, Miriam Nogueras, “partido a partido” é a estratexia de Puigdemont de sacar rédito a sete votos.

Para chegar a esa solución cun custo alto, non sería mellor que o presidente Sánchez fíxoo así hai uns días e tería os votos do PP, como este mércores anunciaba que votarán a favor do decreto troceado? Aos populares non queda máis remedio que votar si; facer o contrario quedaría moi mal cos colectivos afectados, que son uns cantos. Non lles gusta a xogada, pero lla tragan.

Non se entende demasiado, ou si, que prefiran aos deputados de Junts, que, como se está vendo, é @ambidiestro á hora de votar; dálles igual votar co PP e Vox por unha banda, e noutras ocasións co PSOE e todos os partidos que dan soporte ao goberno. Agora, aínda que Pedro Sánchez afirme que non toca a moción de confianza, farase cando saia adiante o decreto. Algúns cambios no texto que presentou Junts e o Congreso votará esa moción de confianza que sairá adiante. Tempo ao tempo.

Tantas concesións a Puigdemont, o fuxido por dúas veces ante os narices dos Mossos d’Esquadra, non está a gustar o máis mínimo a ERC, que está a ter unha actitude responsable nestes 7 anos de goberno socialista. Se non fai algúns xestos o presidente Sánchez cos republicanos, a curto prazo vai ter problemas con eles, cuxos votos lle son tan necesarios como os de Junts. Non é só iso, senón o protagonismo que lle está dando a Puigdemont, e a venda de logros que fai, non beneficia en nada ao goberno da Generalitat que preside Salvador Illa, que está a ser torpedeado desde Waterloo con gran xúbilo do seu autor. Non é un tema menor; alguén debería pensalo.

Como Nogueras non pode estar calada e atopa altofalantes para falar, este mércores, nunha entrevista radiofónica, anunciaba que dentro do pacto conseguira que TVE en Catalunya teña unha canle soa en catalán, e parece ser que será A 2. Estas declaracións da “bocachanclas” fixeron que o conseller da Presidencia, o discreto Albert Dalmau, confirme a noticia rodeándoa de máis contido.

Un anuncio que colleu por sorpresa a máis dun. A 2 de TVE ten unha gran programación, de carácter divulgativo, cultural e social. Será que estes programas se realizarán en catalán, ou se cambiará toda a programación que levará a cabo desde os estudos de Sant Cugat? Alguén o debería explicar, porque se os que tomaron a decisión pensan que lles van a quitar audiencia a TV3, equivócanse. O que si vai ocorrer é que expulsarán aos castellanoparlantes, aos que non lles preguntaron a súa opinión, ás cadeas nacionais, e sentiranse que non forman parte desa Catalunya plural, diversa, tolerante que “sabe” o que quere. Unha xogada nada meditada e pouco coherente. Son as consecuencias de ceder demasiado para un lado e deixar fose ao resto. Igual se eses diñeiros se empregasen en máis políticas sociais, ninguén estaría en contra. Está demostrado por activa e por pasiva: a imposición produce unha reacción contraria.