Os políticos suspenden, segundo o CIS de Tezanos. Enténdeno?

Este venres, preludio do fin de semana, coa clase política mirando a Waterloo e esperando a comparecencia de Carles Puigdemont tras a reunión mantida coas súas persoas de confianza para explicar si, como viña ameazando, rompería “relacións” co PSOE. Finalmente, o fuxido comparecía, como un mago da política, e anunciaba que “suspende as negociacións ‘sectoriais’ cos socialistas e pide unha reunión urxente en Suíza”. O motivo do posible encontro, que levará a cabo, é dobre: por unha banda, volver humillar ao PSOE e, por outra, facer un repaso do grao de cumprimento dos acordos para pedir máis.

A puntualización que fai Puigdemont de “negociacións sectoriais” deixa unha interpretación. Insignia a pata, coas uñas cortadas. Como tiña que xustificar que non rompeu cos socialistas, xa que quedaría mal diante dos seus votantes por esa teima de non cumprir o que promete, anunciaba que Junts non apoiará os orzamentos. Resumindo, moito, o sucedido é que Puigdemont volveu a mentir, basear en que a Mesa do Congreso apraza a resolución da moción de confianza que presentara Junts o pasado mes de decembro e espera que se retome o tema. De verdade farase?

Os socialistas, o que fixeron tras negociacións “secretas” das que non se teñen noticia, é sinxelamente gañar tempo, polo menos un mes máis, e despois resolverán con outra xogada que sacarán da chistera.

A Puigdemont, xa o dixemos moitas veces, por moito que ameace, persoalmente non lle interesa romper peras cos socialistas, aos que apertou de xeito abondo, deixándoos exhaustos politicamente, pero teñen a chave para abrir a porta da súa volta a Catalunya, coa súa familia. Hai 1.337 quilómetros de Bruxelas a Barcelona, e o clima non é que acompañe moito; a soidade é moita.

Tamén este venres, o CIS de Tezanos publicaba os datos do barómetro de xaneiro, nos que o PSOE gañaría as eleccións co 31,8% dos votos, dous puntos por encima do PP, que sobe. Pero o que interesa explicar son cales son as principais preocupacións da cidadanía: a primeira é a vivenda, por segundo mes consecutivo. Séguelle, en segundo lugar, a situación económica. O terceiro, cun 22%, son os problemas políticos, que subiron catro puntos. A continuación atópanse a inmigración, o paro, o mal comportamento dos políticos, os problemas relacionados coa calidade do emprego, o Goberno e os partidos concretos, a sanidade, a corrupción, a fraude e a sanidade.

Chama a atención a valoración que os enquisados dan aos políticos, ningún chega ao aprobado. Pedro Sánchez, con 3,93 puntos, seguido por Yolanda Díaz con 3,89 e Núñez Feijóo con 3,52. Abascal queda lonxe, cun 2,9 de votos. Estes son datos do CIS, que como adoita facer, varre para casa.

Os problemas políticos, o mal comportamento dos políticos, o Goberno e os partidos políticos concretos, a corrupción, a fraude, son temas relacionados coa clase política que se están facendo máis evidentes na xente en cada enquisa. A desafección política é evidente, nas enquisas, na rúa, os fogares e calquera charla de bares. Tapar os oídos, non facer caso ao que opina a xente, non é a mellor maneira de afrontar estes problemas, porque son os políticos, cada un desde os seus postos, son os que dirixen o país no presente, pero tamén no futuro.

A escenificación, o sainete de Puigdemont en Bruxelas, o xogo de maxia dos socialistas, os partidos da oposición, especialmente o maior grupo da oposición, o PP, non é que axude moito á estabilidade do país. A incoherencia e o cambio de opinión contínuo ou facer o contrario do que prometían en campaña electoral traizoando aos seus votantes, non é bo para a saúde democrática. A ética é unha premisa que sempre debe estar presente nas accións dos políticos, evidentemente tamén da xente. Dicía o xornalista norteamericano Patrick Ness que: “Dicir que non tes outra opción é librarche a ti mesmo da responsabilidade”.