A vaidade e o ego son acompañantes da vida de moitas persoas que o único que conseguen é empobrecer a personalidade de quen fan uso delas. Non achegan nada e, con todo, contribúen a levantar un muro que leva á incomunicación. Un refrán popular di: “Ninguén é máis engreído que un parvo ben vestido”. Este consello popular poderíaselle aplicar á vicepresidenta e ministra de Traballo, Yolanda Díaz, cando este luns, nunha “modestia” manifesta, explicaba aos medios de comunicación que “convoquei ao ministro Corpo para unha reunión de urxencia”. Díaz quere que lle explique o titular de Economía por que non tramitou con urxencia a redución de xornada, unha das súas baixas para saír nos medios.

O xesto de Díaz ao anunciar a noticia da súa “eu convoquei” foi o dunha política que se cree o centro do universo e que ten tanto poder que até convoca ao seu compañeiro de goberno, ao que non fai tantas datas chamaba publicamente “mala persoa”. Quizais porque non fixo o que ela pedía? É que Díaz non admite un “non” por resposta e sempre ten que saír coa súa. Así a definen algunhas persoas que tiveron relación con ela. Non é unha persoa sinxela, é unha soberbia de coidado, aínda que con esa voz suave queira manifestar o contrario.

A ministra Díaz utiliza varias técnicas para comunicar, segundo quen teña diante, máis si hai algunha cámara presente: fala suave, adoita sorrir cando lle interesa, aplica a sedución e adoita tocar na cara ao seu interlocutor sen ruborizar, cousa que se fose ao contrario estariamos a falar de acoso. Pero ela continúao facendo: desde Pedro Sánchez, a deputados do PP e até o mesmo presidente da CEOE, co que rompeu peras porque non acepta as súas propostas. Cos sindicatos ten bastante. Unha actitude que rompeu a norma de chegar a acordos tamén coa patronal.

Yolanda Díaz é contraditoria: comunista crente e confesa. Por dúas veces foi a visitar ao Papa Francisco, mentres a súa formación, Sumar, da que ela é a “máxima responsable”, rexistraba no Congreso unha proposición non de lei para instar o Goberno do que forman parte a suprimir os privilexios existentes coa Igrexa católica en España. Din que “de diñeiro e de bondade, a metade da metade”.

Carlos Cuerpo, o ministro discreto, o que está a tentar é achegar á patronal española, negociar con eles —tamén o queren os sindicatos— e tentar que se incorporen ao acordo, o cal non é fácil. Pero é coñecedor de que deixar fóra á patronal non é unha boa solución, nin democrática. O diálogo que leve aos acordos é propio dun réxime democrático. A imposición por ter a tixola polo mango é máis propio dun autoritarismo impropio nesta época en España. Por iso, Corpo está a facer esforzos para chegar a acordos cos empresarios, co obxectivo de que se afiance un tema que está a ser moi preocupante: pensar nos traballadores está moi ben, pero tamén nos empresarios, porque as grandes empresas son unha minoría, as pequenas son unha maioría, e ninguén pensou en como estas van poder soportar o custo que supón a redución de xornada. Terá algunha axuda do goberno para poder aplicala? Niso non pensou Díaz, pero si o ministro Corpo, que quere, dalgunha maneira, paliar a situación que se presenta. As empresas non son as inimigas dos traballadores, senón as empleadoras. Algunhas poden aguantar a formulación, outro non. O deber do goberno é mirar por todos, non só por unha banda. Ao final, todos pagamos impostos.

Yolanda Díaz, populista e que se atopa en horas baixas, segundo as enquisas, está disposta a calquera cousa para dar a sensación de que ela defende aos traballadores/as como ninguén. Sinxelamente porque Podemos está a facer de oposición ao goberno, botáronos del e Sumar, controlado aínda por Díaz, ten que sacar peito para non perder máis votos. Dicía o gran filósofo chinés Lao Tsé que “Feixe que o teu eu sexa máis pequeno e limita os teus desexos”.