Nestas datas, nas que quedan moi poucos días para que termine o ano, é hora de facer balance: o presidente do Goberno de España, os presidentes autonómicos e algúns alcaldes das grandes cidades. Case todos teñen un denominador común: explicar o ben que o fixeron nestes 12 meses. A autocrítica non ten cabida nos folios que len para non esquecer de nada. É a hora de repasar os logros, pero nada das promesas incumpridas nin dos erros cometidos. Sería bo que entrasen tamén nese capítulo; faríaos máis cribles.

O primeiro en aparecer ante os medios foi Pedro Sánchez, presidente do Goberno de España. Explicou a súa xestión neste ano: falou da boa marcha da economía española e de que pensa esgotar a lexislatura, sen deixar pasar a ocasión para lanzar unha pulla ao PP, que non lle deixa tranquilo.

Mentres, na súa comparecencia para facer a súa particular exposición, a presidenta da Comunidade de Madrid, Isabel Díaz Ayuso, adiantar ao seu xefe, apareceu como unha gran estrela desafiante, realizando o papel de xefe da oposición a Pedro Sánchez. Dedicouse a criticalo de arriba abaixo e a facer gala do ben que o fixo neste 2024. É a raíña do chotis, é a “máis mellor” do mundo.

Algunhas das perlas de Ayuso ao presidente Sánchez: “Non soporta que Madrid sexa a locomotora económica do país”. Para ela, Madrid é unha cidade envexable en Europa. Todo nela é perfecto. Nesa falta de autocrítica, non falou para nada da sanidade e as longas listas de espera, nin do enfado dos sanitarios. Tampouco mencionou as universidades públicas, que están que rabean con ela, nin o estado das residencias onde morreron tantas persoas maiores e cuxas familias seguen esperando ser recibidas pola presidenta. Na éxtase da súa exposición, falou da plena liberdade que está a vivir Madrid. A verdade é que a súa comparecencia, con selo de Miguel Ángel Rodríguez, foi unha loa á súa persoa, un ataque ao presidente do Goberno e un pisotón en toda regra ao “xefe” do seu partido.

Un día despois, o líder do PP, Alberto Núñez Feijóo, presentouse ante os medios para levar a cabo o seu balance. Primeiro arremeteu contra Sánchez e a súa pésima xestión. Nesa liña ía o seu discurso, que non é novo, pois leva meses executando a mesma estratexia. Só no momento das preguntas respondeu sobre o gran tema que o marcou nestes últimos meses: os seus acordos “parlamentarios” con Junts, partido ao que criticara duramente e co que aseguraba que nunca pactaría, chamándoo de todas as maneiras posibles. Aí, o expresidente galego tirou balóns fóra, diferenciando a Junts de Puigdemont, ao que pediu que se lle deteña. Estas contradicións públicas han xerado discrepancias no interior do seu partido, empezando por Díaz Ayuso, a aspirante a sacalo de Xénova. Moitos no seu partido senten incómodos con esta situación e non están dispostos a consentilo.

O certo é que, nin sequera cando termina o ano, os políticos con responsabilidades son capaces de achandar a concordia. Seguen eternamente pelexar, cando o que toca xa é unha nova etapa de diálogo, cesións e acordos. Deberían deixar de insultar e abandonar a estratexia do “e ti máis”. Como dixo Jesús: “Quen estea libre de pecado, que tire a primeira pedra”. Se todos seguen tirar pedras, ao final acabarán todos lapidados.

Nestas festas, para a relixión católica, mentir é pecado, e para quen non creen, mentir é pouco ético. Deberían deixar de facelo. Entrouse nun bucle de mentiras, que se utilizan cunha normalidade abraiante e cuxo fin é que as crea o “auditorio”, é dicir, a cidadanía. Isto é tomala por parva. Os políticos usan a estratexia da certeza que eles mesmos crearon para seguir enganando aos votantes. Como dicía Voltaire: “A dúbida é incómoda; a certeza é ridícula”.