A situación política a nivel nacional, con centro na vila e a corte, está a se volver cada vez máis infumable, complicada, o que contribúe directamente á desafección cada vez máis crecente que a cidadanía ten da política, os seus dirixentes e gobernantes. É comprensible dado o espectáculo que están ifreciendo, nada ejemplarizante Hai algún día no que non salte algún escándalo ou que o mercadeo desapareza? É evidente que non.

A política é como un teatro, onde os actores interpretan o seu papel nunha historia non sempre común para todos. Só os intereses individuais únenlles ao universo que conforma a trama e cada un dos intérpretes fai o mellor que pode o seu papel, en moitas ocasións papeletas. Dicía Maquiavelo que “a política non ten relación coa moral”.

A tensión entre o presidente do Goberno, Pedro Sánchez, e o partido do fuxido, Junts, foi crecendo. Puigdemont atópase nunha situación desesperada - máis si cabe que Sánchez- debido a que as cousas non están a saír como el previra: o indulto alárgase máis do esperado. Pensando que a súa volta a Catalunya era un feito a curto prazo, non se presentou ás eleccións ao Parlamento Europeo. Se o fixo en cambio como cabeza de lista ás autonómicas, pensando que podería ser investido presidente da Generalitat.

Tampouco conseguiu que os socialistas lle servisen en bandexa a presidencia de Catalunya. Chegou a Barcelona para recoller a súa acta, non foi recibido por unha multitude, e saíu fuxindo, como a primeira vez. Os acordos co Goberno non se cumpriron. Ademais, o seu amigo Toni Comín segue sen poder recoller a acta de eurodiputado -con problemas tamén coas contas do Consell per a República- e todo iso estalle amargando a súa estancia en Waterloo. Non é ninguén e ademais está só.

Por todo iso e algunha cousa máis , Puigdemont, coa súa man executora no Congreso, Mirian Nogueras, estivo enviándolle directas ao presidente do goberno, nos últimos días máis agresivas. A penúltima, este mércores, na tribuna do Congreso nunha intervención saída de ton, e falta de respecto, Nogueras non se cortou ao en dicirlle a Sánchez: “Mova o cu, pague o que debe aos cataláns, demostre que lle indigna tanto como a nós que a cúpula xudicial vanglóriese de non aplicar as leis que aproba este Parlamento”. Nunha actitude populista espetoulle: “Deixe de fritirnos a impostos”, salientou - polo canon ás eléctricas?-. E como non tiña suficiente, foise subindo ás nubes cando ao afirmar: “Cando alguén entra en Catalunua, a policía que ten que ver é a catalá, a lingua que debe aprender é o catalán e o país que debe respectar é Catalunya”. Á deputada Nogueras, a parte de baixarlle os fumes, que ten demasiados, o que debe facer é respectar os dereitos dos cidadáns a expresar en catalán ou en castelán - cantos máis idiomas mellor-.

A policía non é mellor porque fale nun idioma ou noutro. O respecto que deben ter é para Catalunya, si, pero tamén para outros territorios. Claro que escoitándoa a ela, o respecto é algo que non sabe o que significa. A “enviada” de Puigdemont non aprendeu que cando as cousas se impoñen, hai unha reacción contraria. Existen outras maneiras: incentivar á xente e levar a cabo unha cousa que chama pedagoxía Sabe o que é? Só así as persoas sentirán que forman parte deste “país” chamado Catalunya.

A intransigencia, a imposición non son boas conselleiras, porque lembran tempos pasados, nada gratificantes. Gústame máis falar de “cidadáns de Catalunya”, é máis integrador e fai que a xente senta máis cómoda, aínda que cada un pode sentir como mellor lle pareza.

O que quere o fuxido, entre outras cousas, é que Pedro Sánchez vaia a Bruxelas, que fale con el e sobre todo facer a foto que, de producir, sairía en todos os medios con declaracións súas nas que fanfarronería de que el é capaz de lograr que Sánchez se arrodille. O problema vén, como comentou o presidente do Goberno nunha charla informal cos xornalistas, cando non descartou reunir con Puigdemont e con Junqueras- por separado- se esta último gana o congreso.

Se finalmente Sánchez reúnese con Puigdemont, cometerá o maior erro da súa vida política - ten uns cantos- e moitos dos seus compañeiros de partido non entenderían esa decisió, unha vez pasado xa o congreso socialista.

O orzamento terase que prorrogar, se quere seguir gobernando, que non é o fin do mundo. O executivo ten demasiadas frontes abertas e pouca capacidade para cumprir con todas as peticións dos nacionalistas. Que fará Sánchez? Como sempre ten un as na manga, aínda que xa queda só un: convocar eleccións. “A experiencia sempre demostrou que xamais suceden ben as cousas cando dependen de moitos”, afirmaba Maquiavelo.