Se os políticos dedicarán máis tempo a tentar dialogar, pactar os grandes temas do país e non estar constantemente levar a contraria, pór obstáculos e sinalar publicamente sobre o mal que o fai o seu adversario político, as cousas poderían funcionar mellor. Hai que ver as pelexas que teñen montadas, PP e PSOE!

As discrepancias, confrontacións, até as acusacións de “e a túa máis” - infundadas?- chegaron demasiado lonxe. Como a insistencia do líder da oposición, Alberto Núñez Feijóo, de vetar á candidata española a ocupar o cargo de comisaria europea, utilizando “todas” as súas influencias cos compañeiros populares do vello continente. Unha obstinación que raia a paranoia e déixao en mal lugar porque “os trapos sucios lávanse en casa”, non se sacan fóra esperando que alguén os lave. Nin é intelixente, nin práctico.

O problema xorde cando os intereses dos partidos planean sobre as formacións, e son máis dos que parecen. A política é complicada, alambicada, ademais de provocar innumerables inimigos. Se iso trasladámolo ás institucións europeas, as cousas soben máis de ton. A vantaxe é que a diplomacia, que leva máis diálogo, e pactos sen ter en conta as diferenzas ideolóxicas- non é malo-, fai que as cousas flúan como unha fervenza no inverno.

Até agora, a elección dos comisarios europeos non fora un problema: acordos e reparticións, co maior consenso. Ningún partido, até agora, montara en numerito como o que están a escenificar os populares españois, que desconcertaron aos seus colegas e sorprendido ao resto de formacións políticas, exceptuando a Vox, que aínda van máis lonxe que eles. Rabecha sorprendente, inxustificada e gratuíta. Algúns dos colegas exclamaron que “España é diferente!”, así se demostrou até agora. Moitos lembran ao eurodiputado Tremosa- de Junts- ao que todos fuxían cando o vían vir polos corredores. Ou o propio Puigdemont, que por certo non ocupa escano, e estaban del até a espectacular cúpula de Miquel Barceló.

Só a morte non é posible pactala, o demais todo é viable. Despois de tantas disputas, enfrontamentos e ameazas de non votar, o Partido Popular Europeo deu o visto á candidatura de Teresa Ribera como número dous e vicepresidenta de Transición Xusta, Limpa e Competitiva, e ademais a responsable da carteira europea de Competencia, a pesar da oposición rotunda e as manobras na escuridade dos populares españois co seu líder á cabeza. A cambio, os socialistas aceptaron ao candidato da ultradereita, Raffaele Fitto, do partido de Giorgia Meloni, que será vicepresidente de Cohesión e Reformas.

Como a votación é unha soa para elixir aos seis vicepresidentes, os populares europeos, socialdemócratas e liberais puxéronse de acordo tamén para incluír nesa executiva ao comisario húngaro Olivér Várhelyi do nacional populista Viktor Orbán. Todos cederon, e ao final hai acordo. De non ser así, produciuse un problema con resultados graves. Xa dicía o intrigante secretario do Rei Felipe II, Pedro Pérez que “ao ben común, os máis inimigos se conciertan”.

A decisión non gustou a Feijóo despois de pór todos os seus esforzos en que Ribeira fose rexeitada, mesmo venderan “ a pel de oso antes de cazalo”. Nese empeño implicáronse en profundidade, Dolors Montserrat e González Pons, deputados con longa traxectoria no Parlamento aos que non lles serviron nin a proximidade de Acento a empresa de Pepiño Branco (socialista) e Alfonso Alonso (#PP), que xa contan con despacho propio en Bruxelas para facer lobby, que se traduce en negocios.
Agora o que cabe esperar é si Feijóo manterá a súa palabra de non votar a Ribeira, o que significa non votar ao resto de comisarios. Ten pouco tempo para decidir a súa posición Votará finalmente, ou seguirá montado na burra?