Se a política está crispada, a familia xudicial leva o mesmo camiño. A política envolve, gústenos ou non, a vida deste país. Fixo bloques, que precisamente non se complementan, senón que chocan abrindo unha brecha que nin sequera o material máis potente poida tentar pegala. Este mércores de outono, coa crispación, e o xogo de forzas na familia xudicial, a Sala do Penal do Tribunal Supremo ha imputado ao fiscal xeral do Estado, Alvaro García Ortiz, ao considerar que puido incorrer nun delito de revelación de segredos contra o noivo da presidenta da Comunidade de Madrid, Isabel Díaz Ayuso. O procedemento parte de dous supostos, a filtración de correos electrónicos e da nota de prensa na que a Fiscalía de Madrid informou sobre as negociacións que mantivera co avogado de González Amador -para rebaixar a pena- nunha investigación contra el por unha fraude que o investigado recoñeceu.

Na nota de prensa, a sala considera que é correcto investigar quen filtrou os correos, atribuíndo unha revelación de segredos. O problema preséntase cando son 30 señorías as que recibiran eses correos. Cabe a posibilidade que un ou dúas ou quizais tres deses receptores filtren o mesmo. Por que ten que ser o fiscal xeral do Estado o autor do chivatazo que só a el prexudícalle? O lóxico é que se investiguen a esas 30 persoas para saber quen foi o “filtrador” interesado.

Como se esperaba, porque o lume para que siga ardendo hai que alimentalo con leña, a Asociación Profesional de Magistratura (APM) - din que a maioritaria- e a Asociación Xudicial Francisco de Vitoria (AJFV) saíron ao rodo coa advertencia sobre o “enorme dano” que provoca ao Ministerio Público a imaxe dun fiscal xeral do Estado investigado. Para iso as súas señorías salguen inmediatamente a defender a “imaxe” e noutros casos que incumbe a cidadáns anónimos, con sentenzas que claman ao ceo, as súas señorías non se entrometen, porque están por encima de todo, son intocables. Non todos son así, pero hai un bo número, se non que lles pregunten á poboación. Nunha enquisa de hai só uns meses, esta sinalaba que un 60% dos cidadáns españois ten pouca ou ningunha confianza neles, e o 38% ten bastante ou máxima confianza. Non lles leva a reflexionar? Algo terán que facer!

A mostra da falta de criticas tivémola hai uns días en Murcia, onde a Sección Terceira da Audiencia Provincial desta cidade suspendeu a pena de entrar en prisión imposta aos sete empresarios que foron condenados o 11 de setiembre, despois de recoñecer que tiveran sexo con menores de idade a cambio de diñeiro.

Estes indesexables pedófilos aproveitáronse dunhas menores, que deberían ser protexidas, que pertencen a familias con necesidades económicas, e como o que lles sobra a estes canallas é diñeiro, aprovéitanse destas necesidades sen importarlle para nada as nenas. Seguro que cando volven ás súas casas, algún deles con fillos e fillas, móstranse como “pais exemplares” e marido amantísimo. Esta é a vergoñosa realidade, onde os principios se gardan na entrepierna.

Nestes casos, que son máis dun, non hai asociacións que saian a dicir que é unha barbaridade que non se castigue con cárcere a estes lerchos.

Os representantes da xudicatura teñen que cambiar o chip, son como calquera cidadán. Aínda que se poñan a toga, e teñan o poder sobre as persoas, non se pode falar con eles. A xente hai xa algún tempo que lles perdeu o respecto, que é o peor que pode suceder.

Na política, na xudicatura e na vida mesma hai que deixar de bandos enfrontados e aprender do principio básico da filosofía taoísta que explica a convivencia e complementación dos contrarios, a unidade do yin e o yang, todo ten dentro de si ambos. “Yin e yang e do seu ascenso e descenso alternados nace a vida”, e o contrario. En moitas ocasións compleméntanse con diálogo, respecto e ética . Dicía Lao-Tse que “con boas palabras pódese negociar, pero para engrandecerse requírense boas obras”.