Hai que ver como está o patio político, en grao sumo entretido e todos con ganas de entrar en materia, aínda que sexa dialéctica. Poida que iso débase ao descanso do verán, as boas comidas, as compañías e ás ganas de entrar de fronte contra os adversarios. Poucos días da volta ao rodo e xa están os políticos que se salguen: de calquera cor política.

Neste escenario de intereses políticos nos que uns din ser os mellores do mundo e outros se dedican a criticar todo o que fan os seus opositores, é bo falar de optimistas, pesimistas e realistas. Dicía o gran mestre Perich que “un optimista é o que cre que todo ten arranxo. Un pesimista é o que pensa o mesmo, pero sabe que ninguén vai tentalo”. O realista, como plasmou con esta frase o escritor Douglas Adams: “Creo que non estou onde pretendía ir, pero cheguei ao lugar onde necesitaba estar”. Nesta frase queda reflectido o que significa ser realista e ter os pés na terra, aínda que esta móvase.

Na política, como en vida en xeral, hai persoas que reflicten as tres tipoloxías, aínda que hai máis de tres. Este desconcertante luns levantábase con noticias de todo tipo, para todas as opinións. A media mañá, chegaba a sorpresa co presidente do Goberno e líder do PSOE , Pedro Sánchez, na reunión da interparlamentario socialista, realizada en sede do Congreso, onde daba varios titulares para non deixar a ninguén indiferente, porque é que ademais con ese moreno de verán canario que aínda lle dura, afirmaba coa seriedade do momento: “Vou deixarme a pel para que a axenda de progreso siga avanzando”. Esquecéuselle engadir “con permiso” dos socios a tempo parcial, os partidos que teñen a chave de aprobar ou non as súas propostas no Congreso. Iso dos socios non ten importancia, é un tema menor para Sánchez. Todos os asistentes ao conclave quedaron entusiasmado, Nese contexto de emoción colectiva do grupo de senadores e deputados, soltou que este martes 17, o goberno aprobará o plan contra a “máquina do lodo”, que tratará de combater “a desinformación e os bulos”.

Non é a primeira vez que utiliza Sánchez iso de “a máquina do lodo”. Xa o fixo na súa famosa carta froito dos seus cinco días de ausencia para reflexionar sobre a súa dimisión ou non por “a campaña orquestrada pola dereita, ultra dereita e medios de comunicación contra el e a súa muller”. Utilizouna tamén en varias entrevistas nos medios “amigos”. Era e segue sendo a súa obsesión, porque as cousas persoais aféctanlle moito. Pero, quen é o autor da frase e que quere dicir? É evidente que non é súa, senón de Umberto Eco, un dos insignes semióticos, escritor e filósofo italiano. Eco recorreu ao concepto no seu famosos libro Número Cero para expor “como é posible danar a imaxe pública de alguén emitindo información, manipulada ou non, mediante a opinión pública”. O semiótico afirmou que a “máquina do lodo” trataba de deshumanizar e deslegitimar ao adversario político a través de denuncias tan escandalosas como falsas". Adóitase utilizar bastante no ámbito político e tamén xornalístico, Aínda que o autor, en entrevistas posteriores, puntualizaba que non é aplicable a todos os medios, nin a todos os xornalistas.

O presidente do Goberno nesa reunión crave só deu titulares, sen explicar o contido do plan, que, nun principio, non parece que sexa moi bo e que puxo un tema perigoso sobre a mesa. Pedro Sánchez, o autócrata, leva tempo, desde que é presidente do Goberno, tentando controlalo todo, especialmente sectores “sensibles”. Esa posición e os seus tics pouco democráticos están a xerar división na sociedade: indultos, amnistía, réxime económico especial para Catalunya, entrada no accionario de grandes sectores, control dos medios mediante a publicidade que non distribúe en determinados medios, e agora está “máquina do lodo”.

A Pedro Sánchez ao final váiselle a coñecer como o presidente da división e non da suma, un comportamento que nada ten que ver coa traxectoria de máis de cen anos do PSOE e que, aínda que non llo crea, vai ha facer moito dano ao seu partido, a pesar dos plañideros que ten ao seu lado e aos seus outros compañeiros con cargos que por medo non abren a boca. Como dicía Antonio Gala: “Non son pesimista. Son un optimista ben informado”. Rectificar é de xente intelixente, humilde e reflexiva. Non se deixe a pel, presidente, deixe esa teima persecutoria contra os medios. Hai leis para acudir a elas cando algún medio ou xornalista pásase de listo, que os hai.