O presidente do Parlament de Catalunya, o toureiro Guerrita e Waterloo

Había no seu día un toureiro que ademais de tourear ben, tiña moita graza, o seu nome  Rafael Guerra, coñecido co alcume de Guerrita. Persoa de gran enxeño sempre tiña unha frase oportuna para cada momento. Unha delas foi: “O que non pode ser, non é posible, e ademais é imposible”. É desas fases que se viñeron dicindo desde entón con bastante asiduidade.

“O que non pode ser, non é posible, e ademais é imposible” pódese aplicar a determinados personaxes políticos que ostentan o poder e fan un uso abusivo en beneficio propio. Son políticos  que deberían dar exemplo: respecto ás leis, á cidadanía e á xustiza. Todo iso sábeno e con todo están por encima de todo e fan o que lles vén en gana. É o caso do presidente do Parlamento de Catalunya, Josep Rull, que no pouco tempo que leva no cargo xa peregrinou dúas veces a Waterloo para escenificar o seu apoio ao seu xefe, recibir ordes en directo e deixar á institución na fala da xente. Rull non é un militante calquera de Junts, é o presidente do Parlament de Catalunya, onde están os partidos políticos que representan a toda a cidadanía, incluídos os que non foron a votar . Unha actitude pouco ejemplarizante que convida as persoas a actuar saltar as leis.

Rull, como moitos outros políticos con responsabilidades, fan o que queren. Xa o dicía o filósofo francés de orixe suíza Benjamín Constant pouco despois da Revolución francesa: “É inherente ao poder traspasar os seus propios límites, desbordar as canles establecidas para o seu exercicio e usufructuar parcelas individuais de liberdade que deberían estarlle vedadas”. Traducido en linguaxe que se entenda, o poder elixido democraticamente tende a favorecer ao que o exerce e os seus achegados, en detrimento de a igualdade, a seguridade e a xustiza. 

Josep Rull, que foi xulgado e posteriormente indultado pola súa participación na andrómena do procés, na súa declaración diante as súas señorías,  xustificou que “o Govern buscou a lexitimidade apostando polo equilibrio entre o imperio da lei e o principio democrático”. Esta afirmación é unha das bases de xustificación do nacionalismo e interprétase coa de coller a un rábano polas follas.

Rull, o presidente do Parlament dunha parte minoritaria dos cataláns, esquécese do cargo que representa e sabe perfectamente que as súas visitas a Waterloo  -pagas con diñeiro público, transporte e protección de Mossos?- non só non ten xustificación, senón que el mesmo participou na operación camuflaje que lle permitiu a Puigdemont escapar de Barcelona para non ser detido. Que credibilidade ten Rull? Ningunha, e o respecto da xente tampouco. Sempre o digo, o respecto non se impón polo cargo, senón gáñase polo comportamento, que de momento non é moi digno que digamos.  O mesmo que criticar ao Tribunal o Tribunal Supremo (#TS) de "incumprir de maneira deliberada a Lei de Amnistía”. … Fala de leis?

Aínda lembramos as palabras que dixo Puigdemont, cando sen dar conta que había unha cámara de televisión que non apagara o son, díxolle ao seu asesor e amigo de fuxida Toni Comín que “o procés terminou, a República Catalá é imposible”. Unha afirmación que foi emitida e escoitada por todos os que quixeron.

Josep Rull, que non é toureiro, nin ten esa graza que engancha, o que pode facer é representar dignamente á institución que preside, nin facer política de partido, porque aproveitar do cargo, nin é democrático, nin ético.