Carles Puigdemont e Marta Rovira, dous fuxidos que dirixen a política catalá

Cataluña leva inmersa nunha turbulencia política desde fai xa uns cantos anos, demasiados, o que leva á sociedade catalá a unha tensión constante, en todos os sectores. Moitas persoas pregúntanse: "Cando volverá a normalidade a este territorio que tanto necesita do sentido común dos seus políticos e dos seus gobernantes?".

Supúñase que as eleccións autonómicas do pasado 12 de maio ían achegar esa tranquilidade que tanto se necesita. Os resultados deixaron claro a dirección do que quería a maioría dos votantes, cando os socialistas foron o partido máis votado e con máis deputados. O que sucede é que hai formacións ás que os resultados das urnas non lles gustan si non son eles os que gañan. É entón cando comeza as discrepancias e a tomadura de pelo á lexitimidade das eleccións.

A batalla pola elección do novo presidente da Generalitat de Catalunya iniciouse ás poucas horas de coñecer os resultados. O fuxido Carles Puigdemont sentía ultrajado e coa sensación de que el era “o auténtico elixido” como o inquilino do Palau da Generalitat. Iso é o único que lle importa. Por iso está a facer o imposible para que o resto de partidos independentistas apoien a súa candidatura e, como non ten suficientes votos, ademais dilles aos socialistas que deben abster. Unha xogada moi marrullera, pouco democrática e nada ética.

Neste barullo político, hai varios actores, pero resulta chocante o caso de dous deles: Carles Puigdemont e Marta Rovira, dúas persoas que, ante a situación exposta no seu día, non asumiron as consecuencias dos seus actos e marcháronse correndo de Cataluña para evitar ir ao hotel gratuíto dos cárceres “españois”. Un vive en Bélxica e a outra en Suíza, mentres o resto dos seus compañeiros do procés quedaron en Cataluña, foron detidos, encarcerados, xulgados e despois indultados. Pero estiveron aí, non se fuxiron. 

Agora resulta que estas dúas persoas son as que están a levar as negociacións para os acordos, ou o que é o mesmo, os 'non acordos'. Marta Rovira non quere saber nada dos socialistas, aínda que algúns emisarios en segredo realicen máis dunha viaxe a Suíza, e non precisamente de turismo. Mentres, Oriol Junqueras, que está lexitimado polo seu comportamento, non ve mal- con condicións, por suposto- un pacto cos sociatas. 

Carles Puigdemont, o que di que regresa a Cataluña, pero segue sen chegar -ten máis medo que vergoña-, impón as condicións para facer coa Generalitat de Catalunya a cambio de seguir dando soporte ao goberno de Pedro Sánchez -cada vez pide máis contrapartidas-, mentres que o seu xogo ten un dobre sentido: quitar do medio a Illa e de paso dinamitar a ERC, o seu gran rival. Dicía Maquiavelo que “a promesa dada foi unha necesidade do pasado; a palabra rota é unha necesidade do presente”.

Con este panorama incomprensible, onde dous fuxidos son os que dirixen a política catalá na distancia, máis dun dáse golpes na cabeza co fin de espertar do pesadelo que cre estar a vivir nun soño do que quere espertar. O malo do pesadelo é que non forma parte do soño, senón da triste realidade que se está vivindo e que, se non se produce un milagre, no outono, coa caída das follas, caerán tamén unhas novas votacións que porán dos nervios aos votantes, que están ata os cumios de visitar os colexios electorais. 

Os personalismos, enmascarados de patriotismo e envolto na bandeira, é un engano que só beneficia ao que o leva a cabo, non aos que son enganados. Se non, que llo pregunten tamén a Toni Comín, que presuntamente utiliza fondo dos seus colegas para navegar nun veleiro, non con destino a Ítaca como no seu día dixo Artur Mas, senón co obxectivo de pasarllo ben e gozar cos seus amigos. Xa o dicía Aristóteles: “A turbulencia dos demagogos derruba os gobernos democráticos”.