Nin ERC nin Junts poden pedir máis e a cambio o que fan é complicarlle a vida ao presidente, que tanto fixo por eles e por normalizar a situación en Catalunya.

Archivo - El líder del PSC, Salvador Illa — Arquivo - O líder do PSC, Salvador Illa

Algunhas persoas lembrarán cando antes, non hai demasiados anos, as persoas que chegaban a un acordo, estreitábanse as mans e non facía falta asinar ningún documento. A palabra dada era “sacra”, cumpríase ao chegar ao acordo. Agora, os acordos hai que redactalos, asinalos e non sempre se cumpren, a pesar de estar plasmado nun papel, mesmo con algunha testemuña diante.

Estes días, a tensión política en Catalunya foi subindo de ton despois de que este martes, o presidente do Parlament de Catalunya, Josep Rul,l convocase o pleno da cámara aínda sabendo que non había candidato. Desta maneira esgotaba os prazos legais e activaba o reloxo para unhas posibles eleccións. Facíao por orde do seu xefe, Carles Puigdemont, que está a dar varias voltas de porca ao presidente Sánchez para conseguir máis do que contempla o pacto asinado cos representantes de Junts e do PSOE en dúas vertentes que ao final conflúen: pacto de investidura e pacto para a aprobación da lei de Amnistía. Algúns afirman que o segundo estaba xa incluído no primeiro, pero Puigdemont sempre quere máis, e iso das firmas para el non ten validez e moito menos o apertón de mans con foto incluída. Dicía o humanista francés Gustave Le Bon que “gobernar é pactar, pactar non é ceder”.

Á vista da opinión pública, para desgraza do goberno e do PSOE, os cambios de opinión de Junts, “onde dixen digo, agora din Diego”, non son máis que un abuso, unha tomadura de pelo. É o regateo dos compradores nun bazar turco. Cousa que molesta moito e interprétase como un toureo permanente, ou o que é o mesmo, unha chantaxe. Pódense permitir este xogo tan perigoso? Pois non. A situación, só carrexa máis conflito co resto de CCAA que senten ninguneadas. Cousa que non están dispostas a consentir.

Mentres Junts segue tensando a corda, ERC non quere quedar atrás, máximo co problema interno que teñen no seu partido. Non van apoiar a Illa para que sexa presidente. Xóganlla tamén nas próximas eleccións que previsiblemente serán no outono. Illa, o gañador das últimas eleccións, pode quedar por segunda vez sen a presidencia da Generalitat se nestes case dous meses non alcanza un acordo cos republicanos. Con Junts está claro que non, Puigdemont quere ser presidente e desa burra non se baixa. Dicías Mario Benedetti: “Pero, en definitiva, que é do Noso? Por agora, polo menos, é unha especie de complicidade fronte aos outros, un segredo compartido, un pacto unilateral.”

A situación en Catalunya pódese trasladar á política nacional, onde as cousas tamén andan revoltas tras a firma do PSOE e o PP para a renovación do CGPJ, firma e documento que sentou francamente mal aos partidos que están a dar soporte ao goberno de Pedro Sánchez, Tragáronllo sen querelo facer. Segundo eles, Sánchez non lles consultou, non propuxeron nomes de maxistrados e o acordo pode interpretar como un aviso para navegantes.

Nin ERC nin Junts poden pedir máis e a cambio o que fan é complicarlle a vida ao presidente, que tanto fixo por eles e por normalizar a situación en Catalunya.

Os socialistas refixeron pontes co outro partido maioritario, o PP, e como é lóxico, os grandes acordos hai que pactalos, cousa que sucedeu nesta ocasión, que non será a única.

“Concluímos, pois, que o pacto non pode ter forza algunha, senón en razón da utilidade, e que, suprimida esta, suprímese ipso facto o pacto e queda sen valor”, dicía Spinoza. Pois iso é o que hai. Seguiremos informando, que se di.