A ANC xa ten a Lluis Llach e os pantanos esperan que cante para encher

Até a data, os presidentes e presidentas que tivo a Asemblea Nacional Catalá (ANC) sempre foron persoas cunha imaxe demasiado seria: poucos sorrisos, caras longas e actitudes bélicas. Faltaba un pouco de sentido do humor e algunha alegría que outra. As cousas importantes non teñen que ser sempre tristes, nin lloronas, a vida xa o é o suficiente como para non botarlle un pouco de humor, ou polo menos algún sorriso que outra.

Hai uns días, a ANC celebraba o seu congreso, non sen poucas discrepancias internas entre os distintos sectores que a conforman, que non son poucos. Ideolóxicos? Non de intereses, de poder. Ao final, coa axuda de Puigdemont, o novo presidente elixido foi Lluís Llach, un dos cantautores da Cançó Catalá daqueles anos reivindicativos dunha Catalunya máis unida. Llach non é que fóra a alegría da horta, pero cantaba e algunhas das súas cancións eran boas, outras me parecían un pelmazo. Unha das súas virtudes baseábase en que fala pouco, case nin se lle entendía cando o facía: reivindicativo si era, moderado tamén, e xerouse ao redor del unha aura de admiración, dentro e fóra de Catalunya. Non tanto como Joan Manuel Serrat, que son dous polos opostos, cousa que non é mala.

Llach, coa súa despedida aos poucos da música, os seus negocios no sector do viño, cuns caldos bos e non ao alcance de todos os petos, foise metendo no tema da solidariedade; afastouse “” de Catalunya para crear unha fundación que leva o seu nome e que opera no Senegal, que sostén economicamente coa axuda dalgúns amigos que achegan axudas para a mellora da vida dos habitantes dese país. Un bo traballo que o tivo ausente algúns anos da súa terra. Naqueles anos só falábase de Llach, do seu compromiso no país africano, e do seu hotel de luxo.

Pero o seu traballo alí acabou e, como persoa inquieta, volveu de novo ao seu Catalunya, á súa integración na vida política, con cambios persoais, sen a timidez que sempre tivera, e meteuse de cheo na política: activista e cambios ideolóxicos. Enmeigoulle Carles Puigdemont, que sempre estivo ao seu lado. Meteuse nalgunhas leas e soltou uns cantos improperios, que lle serviron para que algúns dos fans do resto de España deixásenlle de lado. Non é de estrañar polas súas proclamas antiespañolas.

Agora, métese de cheo na ANC, non para cantarlle o corenta aos partidos independentistas, senón para presionar a ERC e outros da necesidade de facer unha soa candidatura independentista si ao final hai novas eleccións en Catalunya. Insistirá nese obxectivo cantando a Estaca para ver si convénceos desta forma? Falando será bastante improbable.

Así que con Llach na ANC, as eleccións europeas o domingo, os xuíces e a muller de Sánchez, a constitución o vindeiro luns da Mesa do Parlamenet, a aprobación ou non das votacións dos fuxidos a Bruxelas, e algunha cosilla máis, unhas poucas, a semana vai resultar en grao sumo rocambolesca que se poidan imaxinar. A boa noticia é que a seca xa non é tal, que a choiva encheu os encoros e que a preocupación se deixou nun segundo lugar. Cantaría Llach? E o ceo premiouno con auga? “Se as moscas se pegan, raro será que non chova”, di un refrán popular. A ANC xa ten quen lle cante, quen os seus males espante e que a choiva encha os encoros.