O que espera desespera, din, sobre todo os que esperan moito e non saben como o tempo - perdido?- tráelles demasiados quebradizos de cabeza e a angustia de non coñecer o desenlace. É a estratexia que os partidos políticos utilizan en determinadas situacións, Algúns os comparan a unha partida de xadrez, onde a habilidade en mover as pezas pode cambiar elixir ao gañador.

Esta última semana de campaña electoral das europeas coa vista posta nos resultados que darán as urnas, dun posible cambio de escenario político, onde, segundo as enquisas, a ultradereita pode alcanzar nestas votacións do domingo, o 20% dos votos. Unha cifra moi importante que produce malestar non só no resto de partidos, tamén nas institucións europeas e na sociedade, polas consecuencias que as súas políticas retrógradas poidan significar. Non é unha cuestión nimia, é un tema realmente preocupante.

Pero quen vota á ultradereita? Pois, aínda que algúns pensen que son as persoas ricas ou con salarios altos, resulta que non é exactamente así. En Suecia, o berce das políticas sociais por excelencia, resulta que os votos á ultradereita non se producen en Estocolmo, senón na periferia. Iso vén motivado polo descontento das súas poboacións.

O auxe da ultradereita débese á brecha que se abriu en Europa nos temas sociais, económicos, territoriais, culturais e por suposto políticos. Estes cambios fóronse producindo progresivamente desde os anos 80, baseados nos descontentos da xente.

É curioso que sexan dúas mulleres as que estean a liderar os partidos ultras en Europa: Giorgia Meloni, primeira ministra italiana e Marine Le Pen que foi subindo en votos nas últimas eleccións. En Europa, na actualidade, hai cinco países onde a extrema dereita goberna: Italia, Hungría, Polonia, República Checa e Finlandia. En Francia, Alemaña, Bélxica e España, teñen unha ampla representación. A subida de Vox nestes comicios tradúcese en 7 deputados, que lle sitúan como terceira forza.

Con esta fotografía política de loita en captar votos, as negociacións para formar goberno en Catalunya, polo menos aparentemente, están “conxeladas”. Ninguén quere dar un paso sen coñecer como quedarán as posicións. Menos Vox e PP, o resto de partidos que son decisivos no envurullo non queren dar un paso en falso que afasten aos seus votantes das urnas: socialistas, ERC, e os Comúns están a xogar ao descoido, mentres Junts di que Puigdemont ten que ser investido presidente da Generalitat, cousa que non será posible. A gran xogada do fuxido está a saírlle mal: non regresará a Catalunya se non ten garantido que non pisará o cárcere.

Tampouco deixará a política se non é presidente. Con estes cambios de opinión, hai unha parte do seu partido que está moi incómodo con el, mesmo se fala de que sexa só o presidente do partido, sacando do medio a Laura Borrás, e que se produza unha substitución de rumbo que evite tantos cambios de opinión e unha liña práctica na formación.

Unha parte de Junts está cansada de tanto Mesías, salvadores da patria que o único que buscan é salvar a si mesmos, a súa situación persoal traducida en diñeiro e poder. O primeiro é posible, o segundo está xa en dúbida.

Así que despois do 9 vén o 10 e será esa data cando se retome a partida de xadrez, e si non se consegue facer táboas, o seguinte será a convocatoria dunhas novas eleccións…