“O timing. O timing, amigo, o é todo”. Ese é o mantra do meu irmán Víctor Garrido, un home que baseou a súa filosofía de vida no timing, en esperar sempre acazapado ao momento oportuno. Curtido no mundo do baloncesto, talvez foi o parquet o que ensinou ao pelirrojo a buscar sempre o segundo preciso, esa milésima exacta na que o defensor dá un paso en falso e ti podes fintarlo ou lanzar a canastra coa parábola xusta para que as xemas dos seus dedos non rocen a pelotita. O timing, esa fervenza de acontecementos azarosos que tanto che permiten atopar aparcadoiro como ao amor da túa vida. É impredicible, pero está aí, flotando no aire. Só hai que saber ver os sinais e, en canto aparece, lanzarnos sobre ese instante. Certo que hai sinais menos evidentes que outras. Algunhas as levamos vendo -o que quere ver- desde hai xa sete meses, desde a primeira bomba que caeu sobre a Franxa de Gaza.

Onte cumpríronse precisamente os sete meses desde o ataque terrorista de Hamás -non hai outra forma de describir a ese ataque sobre civís- que precipitou a escalada de tensións nunha Franxa que xa sempre estivo tensionada. A guerra, dunha forma ou outra, foi unha constante en en ese territorio do tamaño de Vilalba desde que algúns, botando man das sacras escrituras -os libros que predican a paz acaban sendo os máis sanguinarios- utilizaron as palabras de Yahveh para ocupar mananciais, campos, casas e todo canto crían que lles pertencía por dereito divino. Porque así o contaban uns papiros vellos. Porque así o dispuxo Deus. Porque son o pobo elixido por alguén.

Nada xustifica o que está a ocorrer en Gaza, como ninguén pode xustificar o que ocorreu esta mesma semana en Rafah, onde as forzas israelís empuxaron durante meses a millóns de persoas que fuxiron das bombas e a morte, pero ás que alcanzou a fame e a miseria máis absoluta. Agora os mandos de Netanyahu volven aniquilar á poboación civil con detonacións día e noite. Non importa si cae sobre un hospital, un convoi de axuda humanitaria ou as rudimentarias tendas nas que se acubillan os refuxiados. O petardo cae tarde ou cedo, por moito que desde Tel Aviv digan que avisan e que son “selectivos” cos seus obxectivos.

E todo iso sucede co silencio cómplice de Occidente, calado e premiando a Israel durante décadas de continuos abusos inflingidos polo sionismo sobre o pobo palestino. Máis de 34.000 vítimas nestes sete meses de guerra -se é que se lle pode chamar así, porque non sería xusto dicir que a formiga e a bota están en igualdade de condicións-, case a metade deles menores de idade. Unha ferida que non cicatrizará xamais no corazón do resto de pobos semitas, en todos eses nenos que crecerán entre o horror que os acompañará o resto das súas vidas nas que, lícitamente, o odio será un dos seus motores.

Hai algúns -poucos- momentos para crer que existen alternativas. As palabras de Guterres, de Borrell e mesmo de Pedro Sánchez, con xira internacional buscando aliados que se sumen á causa, sendo diplomáticos pero solidarios con Palestina, avogando pola solución dos dous Estados, abren a porta a un armisticio, tendo en conta que o chance para ser radicais e taxativos na postura contra Israel xa se perdeu. No lado contrario está a morneza do Partido Popular que pide ao Goberno de España algo así como “paciencia” no seu xesto mentres seguen morrendo a diario nenos e nenas en Gaza. “Eu non lle digo que non recoñeza o Estado palestino, dígolle que non o faga só”, emendou hai un mes Feijóo.

De modo que, volvendo ao timing, só queda preguntar: cando será o momento axeitado para descruzar os brazos? Cando xa non quede pedra sobre pedra en Gaza? Cando as bombas empecen a caer sobre Cisxordania? Cando todo ese odio que ha germinado en Gaza floreza en Europa e a próxima intifada sexa no Vello Continente? Ou talvez cando xa non quede nin un só palestino ao que recoñecer? Será entón cando chegue o momento ideal para distinguir a Palestina, cando xa non haxa nin un só habitante ao que dar nacionalidade nese novo Estado con miles de anos de antigüidade? Asistimos a un xenocidio televisado, pero seguimos esperando un sinal definitivo que nos diga que é o momento axeitado para intervir. Deixamos pasar as oportunidades durante décadas, durante máis de medio século, pero aínda confiamos en que a ocasión propicia caia do ceo como maná. Como unha bomba. Bo, talvez esta non sexa a mellor analogía. Ou si. Cuestión de timing.